عيسىِ مريم گفت: بارالها، اى پروردگار ما، تو بر ما از آسمان مائدهاى فرست تا (اين روز) براى ما و كسانى كه پس از ما آيند روز عيد مباركى گردد و آيت و حجّتى از جانب تو براى ما باشد، و ما را روزى ده، كه تو بهترين روزى دهندگانى. (114) خدا گفت: من آن مائده را براى شما مىفرستم، ولى هر كه بعد از نزول مائده كافر شود وى را عذابى كنم كه هيچ يك از جهانيان را چنان عذاب نكنم. (115) و (ياد كن) آن گاه كه (در قيامت) خدا گويد: اى عيسىِ مريم، آيا تو مردم را گفتى كه من و مادرم را دو خداى ديگر سواى خداى عالم اختيار كنيد؟ عيسى گويد: خدايا، تو منزهى، هرگز مرا نرسد كه چنين سخنى به ناحق گويم، چنانچه من اين گفته بودمى تو مىدانستى، كه تو از سرائر من آگاهى و من از سرّ تو آگاه نيستم، همانا تويى كه به همه اسرار غيب جهانيان كاملًا آگاهى. (116) من به آنها هرگز چيزى نگفتم جز آنچه تو مرا بدان امر كردى، كه خداى را پرستيد كه پروردگار من و شماست، و من بر آن مردم گواه و ناظر اعمال بودم مادامى كه در ميان آنها بودم، و چون روح مرا گرفتى تو خود نگهبان و ناظر اعمال آنان بودى، و تو بر همه چيز عالم گواهى. (117) اگر آنان را عذاب كنى باز (خدايا) همه بندگان تو هستند، و اگر از گناه آنها درگذرى باز توانا و درست كردارى. (118) خدا گويد: اين روزى است كه صادقان از راستى خود بهرهمند مىشوند، براى آنها بهشتهايى است كه از زير درختانش نهرها جارى است و در آن به نعمت ابدى متنعّمند؛ خدا از آنها خشنود و آنها از خدا خشنودند. اين است فيروزى و سعادت بزرگ. (119) فرمانروايى آسمانها و زمين و هر چه در آنهاست خداى راست، و او بر هر چيز تواناست. (120)