بر كسانى كه پرهيزكارند عقوبت حساب بدكاران نخواهد بود، ليكن بر آنهاست كه (بدان را پند داده و) متذكر سازند، شايد پرهيز كنند. (69) و آنان را كه دين خود را بازيچه و سرگرمى گرفتند و زندگانى دنيا آنها را فريب داد به حال خود واگذار، همين قدر (آنها را) به اين قرآن تذكر ده، تا مبادا كسى به عمل خود عاقبت گرفتار شود و او را جز خدا دادرس و شفيعى نباشد، و اگر هر چه (براى آسايش خود از عذاب) فدا دهد از او نپذيرند. آنها همان كسانى هستند كه عاقبت به كيفر اعمالشان به هلاكت مىرسند و به كيفر كفرشان شرابى از حميم جهنم و عذابى دردناك دارند. (70) بگو: آيا ما خدا را رها كرده و چيزى را (مانند بتان) كه هيچ قادر به نفع و ضرر ما نباشد به خدايى بخوانيم و بعد از آنكه خدا ما را هدايت نمود باز به خوى جاهليت برگردانده شويم؟! مانند كسى كه فريب و اغواى شيطان او را در زمين سرگردان ساخته است در حالى كه او را يارانى است كه او را به راه راست مىخوانند كه نزد ما بيا! بگو: هدايت خدا به حقيقت هدايت است و ما مأموريم كه تسليم فرمان خداى جهانيان باشيم. (71) و نماز به پا داريد و از خدا بترسيد و اوست كه به سوى او محشور مىشويد. (72) و اوست خدايى كه آسمانها و زمين را به حق آفريد و روزى كه بگويد: موجود باش، آن چيز بىدرنگ موجود خواهد شد. سخن او حق است و پادشاهى و فرمان عالم روزى كه در صور بدمند تنها با اوست و داناى نهان و آشكار است و هم او به تدبير خلق دانا و (بر همه چيز) آگاه است. (73)