خداست كه (در جوف زمين) دانه و هسته را مىشكافد، زنده را از مرده و مرده را از زنده پديد مىآرد، آن (كه چنين تواند كرد) خداست، پس به كجا گردانيده مىشويد (و نسبت خدايى را به آنان كه نتوانند مىدهيد)؟ (95) خداست شكافنده پرده صبحگاهان، و شب را براى آسايش (خلق) مقرّر داشته و خورشيد و ماه را به نظمى معين (او به گردش) درآورده، اين تقدير خداى مقتدر داناست. (96) و نيز اوست كه چراغ ستارگان را براى رهيابى شما در تاريكىهاى بيابان و دريا قرار داده است. همانا ما آيات خود را براى مردم دانا به تفصيل بيان كرديم. (97) و هم اوست خدايى كه همه شما را از يك تن در آرامگاه (رحم) و وديعتگاه (صلب) بيافريد. ما نيكو آيات خود را براى اهل بصيرت مفصل بيان نموديم. (98) و هم اوست خدايى كه از آسمان آبى فرو باريد پس هر نبات را بدان رويانديم و سبزهها را از زمين برون آورديم و از آن سبزهها دانههايى كه بر روى هم چيده شده بيرون آريم و از شكوفه نخل خوشههايى است به هم پيوسته، و باغهاى انگور و زيتون و انار كه برخى شبيه و برخى نامشابه به هم است (خلق كنيم)، شما در آن باغها هنگامى كه ميوه آن پديد آيد و برسد (با چشم تعقل) بنگريد، كه در آن آيات و نشانههايى (از قدرت خدا) براى اهل ايمان هويداست. (99) و گروهى از كافران اهريمنان را شريك خدا شمردند در حالى كه آنها آفريده خدا هستند و گروهى (عزير و مسيح و فرشتگان را) از روى نادانى پسران و دخترانى براى او تراشيدند، در صورتى كه او از همه اين نسبتها برتر و منزه است. (100) اوست پديد آرنده آسمانها و زمين، چگونه وى را فرزندى تواند بود در حالى كه او را جفتى نيست؟! و او همه چيز را آفريده و به همه چيز داناست. (101)