چرا از آنچه نام خدا بر آن ذكر شده نمىخوريد (و بر خود حرام مىكنيد)؟ در صورتى كه آنچه خدا بر شما حرام كرده به تفصيل بيان نموده جز آنچه به آن ناگزير مىشويد كه باز حلال است. و بسيارى از مردم به هواى نفس خود از روى جهل (ديگران را) به گمراهى كشند. همانا خدا به تجاوز كنندگان (از حدود) داناتر است. (119) و هر گناه و عمل زشت را در ظاهر و باطن ترك كنيد، كه محققا كسانى كه كسب گناه كنند به زودى به كيفر آن خواهند رسيد. (120) و از آنچه نام خدا بر آن ذكر نشده نخوريد كه آن فسق و تبه كارى است. و اهريمنان سخت به دوستان و پيروان خود وسوسه كنند تا با شما به جدل و منازعه برخيزند. و اگر شما هم از آنان پيروى كنيد (مانند آنها) مشرك خواهيد شد. (121) و آيا كسى كه مرده (جهل و ضلالت) بود ما او را زنده كرديم و به او روشنى (علم و ديانت) داديم تا به آن روشنى ميان مردم (سرافراز) رود مثل او مانند كسى است كه در تاريكىها (ى جهل) فرو رفته و از آن به در نتواند گشت؟ (آرى) كردار بد كافران در نظرشان چنين جلوهگر شده است. (122) و همچنين ما قرار داديم كه در هر ديارى رؤساى بدكار ستمگر (با مردم آنجا) مكر انديشند، و در حقيقت مكر جز با خويشتن نمىكنند و به اين هم آگاه نيستند. (123) و چون آيتى براى (هدايت) آنها آمد گفتند: ما ايمان نياوريم تا مانند آنچه به رسولان خدا داده شد به ما نيز داده شود. خدا بهتر مىداند كه در كجا رسالت خود را مقرر دارد. به زودى مجرمان را خدا خوار سازد و عذابى سخت به واسطه مكرى كه مىانديشيدند بر آنان فرو فرستد. (124)