پس هر كه را خدا هدايت او خواهد قلبش را براى پذيرش اسلام باز و روشن گرداند و هر كه را خواهد گمراه نمايد (به حال گمراهى واگذارد) دل او را از پذيرفتن ايمان تنگ و سخت گرداند كه گويى مىخواهد از زمين بر فراز آسمان رود. اين چنين خدا آنان را كه به حق نمىگروند مردود و پليد مىگرداند. (125) و اين راه خداى توست كه مستقيم است. ما آيات (خود) را براى گروهى كه بدان پند مىگيرند به خوبى روشن ساختيم. (126) آنها را نزد خدا دار سلامت و خانه آسايش است و خدا دوستدار و سرپرست آنهاست براى آنكه نيكوكار بودند. (127) و (ياد آر) روزى كه همه آنها را محشور مىكند (و به شياطين خطاب كند كه) اى گروه جن، شما بسيارى از انسانها را پيرو خود ساختيد. در آن حال دوستداران شياطين از جنس بشر گويند: پروردگارا، ما بعضى از (اضلال) بعضى ديگر بهرهمند گرديده و به اجلى كه معين نمودهاى رسيديم. خدا گويد: آتش منزلگاه شماست و هميشه در آن خواهيد بود مگر آنچه خدا بخواهد (كه برخى را بيرون آورد)، كه پروردگار تو درست كردار و داناست. (128) و همچنين ما برخى ستمكاران را بر بعض ديگر (به مخالفت) برگماريم به سبب آنچه كسب مىكردند. (129) (آن گاه خدا گويد) اى گروه جن و انس، مگر براى هدايت شما از جنس خود شما رسولانى نيامدند كه آيات مرا براى شما مىخواندند و شما را از مواجه شدن با اين روز سخت مىترساندند؟ آنها (با نهايت پشيمانى) جواب دهند كه ما (به جهالت و بدى) بر خود گواهى مىدهيم. و زندگانى دنيا آنها را مغرور ساخت و در آن حال (مىفهمند و) بر خود گواهى مىدهند كه به راه كفر مىرفتند. (130) اين (فرستادن رسل) براى اين است كه خدا اهل ديارى را تا (اتمام حجت نكرده و) آنها غافل و جاهل باشند به ستم هلاك نگرداند. (131)