و هر كس (از بندگان) به عملى كه كرده رتبه خواهد يافت، و خداى تو از عمل هيچ كس غافل نخواهد بود. (132) و خداى تو از خلق بىنياز و (به همه) مهربان است و اگر بخواهد، شما را ببرد (و همه را فانى گرداند) آن گاه هر كه را بخواهد جانشين شما كند چنان كه شما را از نسل گروهى ديگر پديد آورد. (133) هر چه به شما وعده دادند محققا خواهد آمد و شما (بر قدرت و مقدّرات خدا) غالب نخواهيد شد. (134) بگو: اى قوم من، شما را هر چه در خور است و بر آن توانايى داريد عمل كنيد، من نيز در خور خويش عمل (نيك) مىكنم، آن گاه البته (من به اجر خود رسم و) شما به زودى آگاه خواهيد شد كه آن كس كه عاقبت منزلگاه خوش دارد كيست، البته ستمكاران را رستگارى نيست. (135) و براى خدا از روييدنيها و چهارپايانى كه آفريده نصيبى معين كردند و به گمان خودشان گفتند: اين سهم براى خدا و اين سهم براى ديگر شريكان و بتان ما. پس آن سهمى كه شريكانشان را بود به خدا نمىرسيد و آن كه براى خدا بود به شريكان مىرسيد! حكمى سخت (جاهلانه و) ناشايسته مىكنند. (136) و همچنين در نظر بسيارى از مشركان، عمل كشتن فرزندان را بتهاى ايشان نيكو جلوه داده تا آنكه آنان را با اين عمل هلاك سازند و در دين فطريشان به غلط و اشتباه اندازند. و اگر خدا مىخواست چنين نمىكردند، پس آنها را با آنچه (از خرافات) مىبافند واگذار. (137)