مرا دوست و ياور به حقيقت خدايى است كه اين كتاب (قرآن) را فرستاده و اوست كه نيكوكاران را دوستى و سرپرستى مىكند. (196) و آنهايى را كه شما خدا مىخوانيد جز خداى يكتا هيچ يك قدرت بر يارى شما بلكه بر يارى خود ندارند. (197) و اگر آنها را به راه هدايت خوانيد نخواهند شنيد (يعنى بتان چون گوش و بتپرستان چون هوش ندارند دعوت اسلام را نپذيرند. و اى رسول ما يا اى اهل عقل و بينش) تو مىبينى كه آنها (بتان يا بتپرستان) در تو مىنگرند ولى نمىبينند. (198) طريقه عفو و بخشش پيشگير و امت را به نيكوكارى امر كن و از مردم نادان روى بگردان. (199) و چنانچه بخواهد از طرف شيطان (انس و جن) در تو وسوسه و جنبشى پديد آيد به خدا پناه بر كه او به حقيقت شنوا و داناست. (200) چون اهل تقوا را از شيطان وسوسه و خيالى به دل فرا رسد همان دم خدا را به ياد آرند و همان لحظه بصيرت و بينايى پيدا كنند. (201) و مشركان را برادرانشان (يعنى شياطين انس و جن) به راه ضلالت و گمراهى مىكشند و هيچ كوتاهى نمىكنند. (202) و هر زمان كه تو آيتى بر آنها نياورى بر تو اعتراض كنند كه چرا آيتى فراهم نساختى؟ بگو: من تنها پيروى از آنچه از خدايم به من وحى رسد خواهم كرد، اين آيات قرآن است مايه بصيرتهايى از جانب پروردگار شما و هدايت و رحمتى براى گروهى كه ايمان آورند. (203) و چون قرآن قرائت شود همه گوش بدان فرا دهيد و سكوت كنيد، باشد كه مورد لطف و رحمت حق شويد. (204) خداى خود را با تضرّع و پنهانى و بىآنكه آواز بركشى در صبح و شام ياد كن و از غافلان مباش. (205) آنان (يعنى ارواح و فرشتگانى) كه در حضور پروردگار تواند هيچ گاه از بندگى او سركشى نكنند و پيوسته به تسبيح و تنزيه ذات احديت و به سجده او مشغولند. (206)