شما (اى اهل ايمان) با آن كافران به قتال و كارزار برخيزيد تا خدا آنان را به دست شما عذاب كند و خوار گرداند و شما را بر آنها منصور و غالب نمايد و دلهاى (پر درد و غم) گروهى اهل ايمان را (به فتح و ظفر بر كافران) شفا بخشد. (14) و تا خشم دلهاى آنان فرونشاند، و خدا بر هر كه مىخواهد به لطف و رحمت باز مىگردد و خداوند دانا و درستكار است. (15) آيا چنين مىپنداريد كه شما را (بدون آزمايش) به حال خود رها مىكنند در صورتى كه هنوز خدا معلوم نگردانيده كه از شما چه كسانى اهل مجاهدهاند و جز خدا و رسول و مؤمنان را هرگز دوست خود و همراز خويش نگزيدهاند، و خدا از همه كردار شما آگاه است. (16) مشركان را نرسد كه مساجد خدا را تعمير كنند در صورتى كه بر كفر خود گواهند. اينانند كه اعمالشان نابود خواهد شد و در آتش دوزخ جاويد معذّب خواهند بود. (17) منحصرا تعمير مساجد خدا به دست كسانى است كه به خدا و روز قيامت ايمان آورده و نماز به پا دارند و زكات مال خود بدهند و از غير خدا نترسند، پس اميد است كه از هدايتيافتگان راه خدا باشند. (18) آيا رتبه سقايت و آب دادن به حاجيان (يعنى مقام عباس) و تعمير كردن مسجد الحرام (يعنى مقام شَيْبه) را با (مقام) آن كس كه به خدا و به روز قيامت ايمان آورده و در راه خدا جهاد كرده (چون على عليه السلام) يكسان شمريد؟ هرگز آنان نزد خدا يكسان نخواهند بود، و خدا ظالمان را هدايت نخواهد كرد. (19) آنان كه ايمان آوردند و از وطن هجرت گزيدند و در راه خدا به مال و جانشان جهاد كردند آنها را نزد خدا مقام بلندترى است و آنان بالخصوص رستگاران و سعادتمندان دو عالمند. (20)