هرگز يهود و نصارى از تو راضى نخواهند شد مگر آنكه پيروى از آيين آنها كنى. بگو: راهى كه خدا بنمايد به يقين راه حق تنها همان است؛ و البته اگر از ميل و خواهش آنها پيروى كنى بعد از آنكه طريق حق را دريافتى، ديگر از سوى خدا يار و ياورى نخواهى داشت. (120) كسانى كه كتاب بر آنها فرستاديم آن را خوانده و حق خواندن آن را (در مقام عمل نيز) بجا آورند، آنان اهل ايمانند و آنها كه به كتاب خدا كافر شوند (و حق شناسى نكنند) آن گروه زيانكاران عالمند. (121) اى بنى اسرائيل، به ياد آريد نعمتى را كه به شما عطا كردم و اينكه شما را بر همه مردم فضيلت و برترى دادم. (122) و بترسيد از روزى كه هيچ كس اندكى به كار ديگرى نيايد و به حال او سودى نبخشد و از هيچ كس فدايى پذيرفته نشود و شفاعت كسى او را سودمند نبود و آنان را ياورى نباشد. (123) و (به ياد آر) هنگامى كه خدا ابراهيم را به امورى امتحان فرمود و او همه را به جاى آورد، خدا به او گفت: من تو را به پيشوايى خلق برگزينم، ابراهيم عرض كرد: به فرزندان من چه؟ فرمود: (اگر شايسته باشند مىدهم، زيرا) عهد من به مردم ستمكار نخواهد رسيد. (124) و (به ياد آر) هنگامى كه ما خانه كعبه را مرجع امر دين خلق و مقام امن مقرّر داشتيم و (دستور داده شد كه) مقام ابراهيم را جايگاه پرستش خدا قرار دهيد و به ابراهيم و اسماعيل سفارش كرديم كه حرم مرا (از بت) بپردازيد و پاكيزه داريد براى اهل ايمان كه به طواف و اعتكاف حرم آيند و در آن نماز و طاعت خدا به جاى آرند. (125) و (به ياد آر) هنگامى كه ابراهيم عرض كرد: پروردگارا، اين شهر را محل امن و آسايش قرار ده و اهلش را كه ايمان به خدا و روز قيامت آوردهاند از انواع روزيها بهرهمند ساز، خدا فرمود: و هر كه (با وجود اين نعمت) سپاس نگزارد و راه كفر پيمايد گر چه در دنيا او را اندكى بهرهمند كنم، ليكن در آخرت ناچار معذب به آتش دوزخ گردانم كه بد منزلگاهى است. (126)