اى پيغمبر با كافران و منافقان جهاد و مبارزه كن و بر آنها بسيار سختگير، و مسكن و مأواى آنها دوزخ است كه بسيار بد بازگشتگاه و منزلگاهى است. (73) (منافقان) قسم به خدا ياد مىكنند كه (حرف كفر) بر زبان نياوردهاند، و (چنين نيست) البته سخن كفر گفته و پس از اظهار اسلام كافر شدند و همت بر آنچه موفق بر آن نشدند گماشتند (يعنى همت بر قتل رسول و اخراج او و هر گونه فساد در دين او گماشتند ولى موفق نشدند) آنها به جاى آنكه از آن بىنيازى كه به فضل خدا و رسول نصيب آنها شد شكر گويند در مقام انتقام و دشمنى برآمدند، اكنون هم اگر باز توبه كنند براى آنها بهتر است و اگر روى بگردانند آنها را خدا در دنيا و آخرت به عذابى دردناك معذب خواهد فرمود و ديگر در همه روى زمين يك نفر دوستدار و ياورى براى آنها نخواهد بود. (74) و بعضى از آنها اين گونه با خدا عهد بستند كه اگر نعمت و رحمتى نصيب ما كند البته صدقه (يعنى زكات) پردازيم و از نيكان مىشويم. (75) و (با اين عهد) باز چون خدا از فضل و نعمت خود نصيب آنها كرد بر آن بخل ورزيدند و (از آن عهد) روى گردانيده و (از حق) اعراض كردند. (76) در نتيجه (اين تكذيب و نقض عهد) خدا هم دل آنها را ظلمتكده نفاق گردانيد تا روزى كه به كيفر بخل و اعمال زشت خود برسند، زيرا با خدا خلف وعده كرده و دروغ مىگفتند. (77) آيا ندانستند كه خدا از باطن آنها و سخنان سرّى ايشان آگاه است و خدا داناى غيب و عالم به اسرار پنهانى است؟! (78) آن كسانى كه عيبجويى مىكنند بر آن مؤمنانى كه به صدقات مستحبّ فقيران را دستگيرى مىكنند و همچنين مسخره مىكنند مؤمنانى را كه از اندك چيزى كه مقدور آنهاست هم (در راه خدا) مضايقه نمىكنند، خدا هم آنها را البته مسخره و مجازات مىكند و به آنها عذابى دردناك خواهد رسيد. (79)