(اى پيغمبر) تو بر آن مردم منافق خواهى طلب مغفرت بكن يا نكن، اگر هفتاد مرتبه هم بر آنها (از خدا) آمرزش طلبى خدا هرگز آنان را نخواهد بخشيد، زيرا آنها (از راه فسق و سركشى) به خدا و رسول او كافر شدند و خدا فاسقان را هرگز هدايت نخواهد كرد. (80) آنهايى كه از جهاد در ركاب رسول خدا باز نهاده شدند از اين بازماندنشان خوشحالند و مجاهده به مال و جانشان در راه خدا را خوش نداشتند و (مؤمنان را هم از جهاد منع كرده و به آنها) گفتند: شما در اين هواى سوزان از وطن خود بيرون نرويد! آنان را بگو: آتش دوزخ بسيار سوزانتر است، اگر مىفهميدند. (81) اكنون آنها بايد خنده كم و گريه بسيار كنند به كيفر اعمالى كه مىكردند. (82) پس اگر خدا تو را به سوى گروهى از آن بازماندگان (به مدينه) برگرداند و آنها (به ملاقات تو آمده و) اجازه جهاد خواهند، به آنها بگو: ابدا شما با من به جنگ نخواهيد آمد و با هيچ كس از دشمنان من جهاد نخواهيد كرد، شما هستيد كه اول بار براى تخلفتان از سفر جهاد اظهار مسرّت مىكرديد، اكنون هم با بازماندگان به جاى خود بنشينيد. (83) و هيچ گاه به نماز ميت آن منافقان حاضر مشو و بر (جنازه و) قبر آنها (به دعا) مايست، كه آنها به خدا و رسولش كافر شدند و در حال فسق و بدكارى مردند. (84) و بسيارى اموال و اولاد آن منافقان تو را به شگفت نيارد، كه خدا خواهد آنها را به آن مال و اولاد در دنيا معذب گرداند و جانشان به حال كفر به درآيد. (85) و هر گاه سورهاى نازل شود كه امر به ايمان به خدا و جهاد با رسول (در راه دين خدا) كند ثروتمندان آن منافقان از حضور تو تقاضاى معافى از جهاد كرده و گويند: ما را از معافشدگان محسوب دار. (86)