اى اهل ايمان، با كافران از آنان كه با شما نزديكترند شروع به جهاد كنيد و بايد كفار در شما درشتى و نيرومندى و قوت و پايدارى حس كنند، و بدانيد كه خدا هميشه با پرهيزكاران است. (123) و هر گاه سورهاى نازل شود برخى (از همين منافقان) هستند كه به ديگران مىگويند: اين سوره بر ايمان كدام يك از شما افزود؟ آنان كه به حقيقت اهل ايمانند همه را بر ايمان بيفزود و شادمان و مسرور شدند. (124) و اما آنان كه دلهاشان به مرض (شك و نفاق) مبتلاست هم بر خبث ذاتى آنها خباثتى افزود تا به حال كفر جان دادند. (125) آيا (منافقان) نمىبينند كه آنها در هر سالى يك بار يا دو بار البته امتحان مىشوند؟ باز هم پشيمان نشده و (خدا را) ياد نمىكنند. (126) و هر گاه سورهاى نازل شود بعضى از آنها به بعضى ديگر نگاه و اشاره كرده، گويند: آيا شما را كسى (از مؤمنان در محضر پيغمبر) ديده و شناخته (يا نه)؟ آن گاه همه بر مىگردند. خدا دلهاشان را برگرداند، كه مردمى بسيار بىشعور و نادانند. (127) همانا رسولى از جنس شما براى (هدايت) شما آمد كه فقر و پريشانى و جهل و فلاكت شما بر او سخت مىآيد و بر (آسايش و نجات) شما بسيار حريص و به مؤمنان رئوف و مهربان است. (128) پس (اى رسول) هر گاه مردم روگردانيدند بگو: خدا مرا كفايت است كه جز او خدايى نيست، من بر او توكل كردهام و او رب عرش بزرگ است. (129)