پس تو شك نداشته باش كه اينان عبادت بتها را جز به پيروى و تقليد (جاهلانه) پدرانشان نمىكنند و ما آنچه سهم (عذاب) اين مشركان است بى كم و كاست خواهيم داد. (109) و محققا ما كتاب تورات را براى موسى فرستاديم آن گاه در آن اختلاف كردند، و اگر كلمه سابقه الهى و مشيّت ازلى خدا (بر تأخير عذاب خلق تا قيامت) نبود همانا ميان آنها حكم (به عذاب) مىشد. و اين مردم از اين گونه وعد و وعيدها هميشه بدگمان و در شكّند و بر خود ريب و شبهه مىكنند. (110) و محققا خداى تو همه خلق را به جزاى همه اعمالشان مىرساند، كه او بر همه كردار خلق آگاه است. (111) پس تو چنان كه مأمورى استقامت و پايدارى كن و كسى كه با همراهى تو به خدا رجوع كند نيز پايدار باشد، و (هيچ از حدود الهى) تجاوز نكنيد كه خدا به هر چه شما مىكنيد بصير و داناست. (112) و (شما مؤمنان) هرگز نبايد با ظالمان همدست و دوست و بدانها دلگرم باشيد و گر نه آتش (كيفر آنان) در شما هم خواهد گرفت و در آن حال جز خدا هيچ دوستى نخواهيد داشت و هرگز كسى يارى شما نخواهد كرد. (113) و نماز را در دو طرف (اول و آخر) روز به پا دار و نيز در ساعات آغازين شب، كه البته حسنات و نكوكاريها، سيّئات و بدكاريها را نابود مىسازد، اين (نماز يا اين سخن كه حسنات شما سيّئات را محو مىكند) يادآوريى است براى اهل ذكر و پندى بر مردم آگاه است. (114) و صبر كن كه خدا هرگز اجر نيكوكاران را ضايع نگذارد. (115) پس چرا در امم گذشته مردمى با عقل و ايمان وجود نداشت كه (خلق را) از فساد و اعمال زشت نهى كنند مگر عده قليلى كه نجاتشان داديم، و ستمكاران از پى تعيّش به نعمتهاى دنيوى رفتند و مردمى فاسق بدكار بودند. (116) و خدا بر آن نيست كه هيچ قومى و هيچ اهل ديارى را در صورتى كه آنها مصلح و نيكوكار باشند به ظلم هلاك كند. (117)