و (اى رسول ما) ياد كن وقتى كه موسى به قوم خود گفت: به خاطر آوريد اين نعمت بزرگ خدا را بر خودتان كه شما را از فرعونيان نجات داد كه آنها شما را به ظلم و شكنجه سخت مىافكندند و پسرانتان را كشته و دخترانتان را (به ذلت و بيچارگى) زنده مىگذاشتند و در اين امور ابتلا و امتحان بزرگى از جانب خدايتان بر شما بود. (6) و (باز به خاطر آريد) وقتى كه خدا اعلام فرمود كه شما بندگان اگر شكر نعمت به جاى آريد بر نعمت شما مىافزايم و اگر كفران كنيد عذاب من بسيار سخت است. (7) و (باز به ياد آريد كه) موسى گفت: اگر شما و همه اهل زمين يك مرتبه كافر شويد خدا (از همه) بىنياز و ستوده صفات است. (8) آيا اخبار بسيارى از پيشينيان شما مانند قوم نوح و عاد و ثمود و اقوام بعد از اينها كه جز خدا كسى بر احوالشان آگاه نيست به شما نرسيده كه پيغمبرانشان آيات و معجزات روشن بر آنها آوردند و آنها (از تعجب و خشم) دست به دهان فرو برده مىگفتند كه ما به هر چه شما پيغمبران مأمور تبليغ آن هستيد كافريم و هم در آنچه شما ما را بدان دعوت مىكنيد شك و ترديد داريم. (9) رسولان در جواب آنها گفتند: آيا در خدا كه آفريننده آسمانها و زمين است شك توانيد كرد؟ خدايى كه شما را به مغفرت و آمرزش از گناهانتان مىخواند و مىخواهد به اجل معين و عمر طبيعى برساند. باز كافران گفتند: ما شما (پيغمبران) را مثل خود بشرى بيشتر نمىدانيم كه مىخواهيد ما را از آنچه پدران ما مىپرستيدند منع كنيد، پس (اگر به راستى پيغمبر هستيد) براى ما حجت و معجزى آشكار (كه ما را مجبور به ايمان كند) بياوريد. (10)