(اى بشر) آيا ندانستى كه خدا آسمانها و زمين را به حق و براى مقصود بزرگى آفريده و اگر بخواهد شما (جنس بشر) همه را در زمين نابود مىسازد و خلقى ديگر از نو مىآفريند؟ (19) و اين كار اصلا بر خدا دشوار نيست. (20) و (روزى كه) مردم از قبرها برانگيخته و به پيشگاه خدا حاضر شوند آن گاه ضعيفان به گردنكشان گويند: ما (در دنيا) تابع رأى شما بوديم آيا (امروز) شما هيچ از عذاب خدا ما را كفايت خواهيد كرد؟ جواب دهند كه اگر ما را از خدا سعادت هدايت بود ما هم شما را هدايت مىكرديم، اكنون هر چه جزع و التماس كنيم يا صبر و تحمل، يكسان است و هيچ (از عذاب) گريزگاهى نداريم. (21) و چون حكم (قيامت) به پايان رسيد (و اهل بهشت از اهل دوزخ جدا شدند) در آن حال شيطان (براى نكوهش و تمسخر كافران) گويد: خدا به شما به حق و راستى وعده داد و من به خلاف حقيقت شما را وعده دادم و خلف وعده كردم و بر شما (براى وعده دروغ خود) هيچ حجت و دليل قاطعى نياوردم و تنها شما را فراخواندم و شما اجابتم كرديد، پس (امروز شما ابلهان كه سخن بىدليل مرا پذيرفتيد) مرا ملامت مكنيد بلكه نفس (پر طمع) خود را ملامت كنيد، كه امروز نه من فريادرس شما خواهم بود و نه شما فريادرس من توانيد بود، من به شركى كه شما به (اغواى) من آورديد معتقد نيستم، آرى (در اين روز) ستمكاران عالم را عذابى دردناك خواهد بود. (22) و آنان را كه به خدا ايمان آورده و عمل صالح كردند در بهشتهايى برند كه زير درختانش نهرها جارى است و هميشه به فرمان خداى خود در آن بهشت مخلدند و تحيت آنان در آنجا سلام است. (23) (اى رسول) آيا نديدى كه چگونه خدا كلمه پاكيزه را به درخت پاك و زيبايى مثل زده كه اصل ساقه آن برقرار باشد و شاخه آن به آسمان (رفعت و سعادت) بر شود؟ (24)