و همانا ما در آسمان كاخهاى بلند برافراشتيم و بر چشم بينايان عالم آن كاخها را به زيب و زيور بياراستيم. (16) و آن را از (دستبرد) هر شيطان مردودى محفوظ داشتيم. (17) ليكن هر شيطانى براى سرقت سمع (يعنى براى دزديدن و دريافتن سخن فرشتگان عالم بالا) به آسمان نزديك شود تير شهاب و شعله آسمانى او را تعقيب كند. (18) و زمين را هم ما بگسترديم و در آن كوههاى عظيم بر نهاديم و در آن از هر گياه و هر نبات مناسب و موافق حكمت و عنايت برويانيديم. (19) و در اين زمين هم لوازم معاش و زندگانى شما را مهيا كرديم و هم بر ساير حيوانات كه شما به آنها روزى نمىدهيد قوت و غذا فراهم ساختيم. (20) و هيچ چيز در عالم نيست جز آنكه منبع و خزانه آن نزد ماست ولى ما از آن بر عالم خلق الّا به قدر معين (كه مصلحت است) فرو نمىفرستيم. (21) و ما بادهاى باردار كننده (رحم طبيعت) را فرستاديم، آن گاه باران را از آسمان فرود آورديم تا به آن آب، شما را سيراب گردانيديم و گر نه شما نمىتوانستيد آبهايى (براى وقت حاجت خود در هر جاى زمين از كوه و دره و بيابان و صحرا) منبع ساخته و جارى سازيد. (22) و محققا ماييم كه زنده مىكنيم و مىميرانيم و وارث (همه خلق كه فانى مىشوند) ما هستيم. (23) و البته ما به همه گذشتگان و آيندگان شما آگاهى كامل داريم. (24) و البته خداى تو همه خلايق را در قيامت محشور خواهد كرد، كه كار او از روى علم و حكمت است. (25) و همانا ما انسان را از گل و لاى كهنه متغير بيافريديم. (26) و طايفه ديوان را پيشتر از آتش گدازنده، خلق كرديم. (27) و (ياد آر) آن گاه كه پروردگارت به فرشتگان عالم اظهار فرمود كه من بشرى از ماده گل و لاى كهنه متغير، خلق خواهم كرد. (28) پس چون آن (عنصر) را معتدل بيارايم و در آن از روح خويش بدمم همه (از جهت حرمت و عظمت آن روح الهى) بر او سجده كنيد. (29) پس همه فرشتگان سجده كردند. (30) مگر ابليس كه از همراهى با سجده كنندگان امتناع ورزيد. (31)