باز هم خدا بر آنان كه از روى جهالت و نادانى عمل زشتى انجام داده و سپس به درگاه او توبه كرده و (فساد آن عمل زشت را) اصلاح كنند، بعد از توبه خدا بسيار آمرزنده و مهربان است. (119) همانا ابراهيم (خليل) امتى مطيع و فرمانبردار و يكتاپرست بود و هرگز به خداى يكتا شرك نياورد. (120) هميشه شكرگزار نعمتهاى خدا بود كه خدا او را (به رسالت) برگزيد و به راه مستقيمش هدايت فرمود. (121) و او را در دنيا نيكويى (و سعادت) عطا كرديم و در آخرت از صالحان و نيكان خواهد بود. (122) آن گاه بر تو وحى كرديم كه (در دعوت به خداپرستى و توحيد و بسط معارف الهى) آيين ابراهيم را تعقيب كن كه پاك و يكتا پرست بود و هرگز به خداى يكتا شرك نياورد. (123) (حكم حرمت) روز شنبه تنها بر يهود كه در آن راه اختلاف پيمودند (و حرمتش نگاه نداشتند) مقرر گرديد، و خداى تو البته روز قيامت در آنچه (خلق) در آن اختلاف و نزاع برپا مىكردند حكم خواهد كرد. (124) (اى رسول ما خلق را) به حكمت (و برهان) و موعظه نيكو به راه خدايت دعوت كن و با بهترين طريق با اهل جدل مناظره كن (وظيفه تو بيش از اين نيست) كه البته خداى تو (عاقبت حال) كسانى را كه از راه او گمراه شده و آنان را كه هدايت يافتهاند بهتر مىداند. (125) و اگر به شما مسلمانان كسى عقوبت و ستمى رسانيد شما بايد به قدر آن در مقابل انتقام كشيد (نه بيشتر) و اگر صبورى كنيد البته براى صابران بهتر خواهد بود. (126) و تو (اى رسول) صبر و تحمل پيشه كن كه صبر تو تنها به (توفيق) خداست، و بر آنها (كه ترك كفر و عناد نمىكنند) غمگين مشو و از مكر و حيله آنان دلتنگ مباش. (127) محققا خدا يار و ياور متقيان و نيكوكاران عالم است. (128)