و چنانچه از ارحام و فقيران ذوى الحقوق مذكور چون فعلا نادار هستى ولى در آتيه به لطف خدا اميدوارى اكنون اعراض كرده و توجه به حقوقشان نتوانى كرد باز گفتار خوش به آنان بگو. (28) و نه هرگز دست خود (در احسان به خلق) محكم به گردنت بستهدار، و نه بسيار باز و گشادهدار، كه (هر كدام كنى) به نكوهش و درماندگى خواهى نشست. (29) همانا خداى تو هر كه را خواهد روزى وسيع دهد و هر كه را خواهد تنگ روزى گرداند، كه او به (صلاح كار) بندگان خود كاملا آگاه و بصير است. (30) هرگز فرزندان خود را از ترس فقر به قتل مرسانيد (زنده به گور مكنيد) كه ما رازق آنها و شما هستيم، زيرا اين قتل فرزندان بسيار گناه بزرگى است. (31) و هرگز به عمل زنا نزديك نشويد، كه كارى بسيار زشت و راهى بسيار ناپسند است. (32) و هرگز نفس محترمى كه خدا قتلش را حرام كرده مكشيد مگر آنكه به حكم حق مستحق قتل شود، و كسى كه خونش به مظلومى و ناحق ريخته شود ما به ولىّ او حكومت و تسلط (بر قاتل) داديم پس (در مقام انتقام) آن ولى در قتل و خونريزى اسراف نكند كه او از جانب ما مؤيد و منصور خواهد بود. (33) و هرگز به مال يتيم نزديك نشويد مگر آنكه راه خير و طريق بهترى (به نفع يتيم) منظور داريد، تا آنكه به حد بلوغ و رشد خود برسد، و همه به عهد خود بايد وفا كنيد كه البته (در قيامت) از عهد و پيمان سؤال خواهد شد. (34) و هر چه را به پيمانه (يا وزن) مىسنجيد تمام بپيماييد (و كم و گران نفروشيد) و (همه چيز را) با ترازوى درست و عادلانه بسنجيد، كه اين كارى بهتر و عاقبتش نيكوتر است. (35) و (اى انسان) هرگز آنچه را كه بدان علم و اطمينان ندارى دنبال مكن كه چشم و گوش و دل همه مسئولند. (36) و هرگز در زمين به كبر و ناز مرو و غرور و نخوت مفروش، كه به نيرو زمين را نتوانى شكافت و به كوه در سربلندى نخواهى رسيد. (37) كه اين قبيل كارها و انديشههاى بد گناهش نزد خدا ناپسند است. (38)