و ما اين آيات (قرآن عظيم) را به حق فرستاديم و به حق و راستى هم نازل شد، و نفرستاديم تو را جز براى آنكه بشارت دهى و بترسانى. (105) و قرآنى را جزء جزء (و به تدريج) بر تو فرستاديم كه تو نيز بر مردم به تدريج قرائت كنى (و با صبر و تأنّى به هدايت خلق پردازى)، و اين قرآن كتابى از تنزيلات بزرگ ماست. (106) بگو كه شما به اين كتاب ايمان بياوريد يا نياوريد (مرا يكسان است كه) البته آنها كه پيش از اين به مقام علم و دانش رسيدند هر گاه اين آيات بر ايشان تلاوت شود همه با كمال خضوع و فروتنى سر طاعت بر حكم آن فرود آورند. (107) و گويند: پروردگار ما پاك و منزه است، البته وعده خداى ما محققا واقع خواهد شد. (108) و آنها با چشم گريان همه سر به خاك عبوديت نهاده، و پيوسته بر فروتنى و ترسشان (از خدا) مىافزايد. (109) بگو كه خواه خدا را به اسم اللَّه يا به اسم رحمان بخوانيد، به هر اسمى بخوانيد اسماء نيكو همه مخصوص اوست. و تو در نماز نه صدا را بسيار بلند و نه بسيار آهسته گردان بلكه حدّ وسط را اختيار كن. (110) و بگو: ستايش مخصوص خداست كه نه هرگز فرزندى برگرفته و نه شريكى در ملك خود دارد و نه هرگز عزت و اقتدار او را نقصى رسد كه به دوست و مددكارى نيازمند شود، و پيوسته ذات الهى را به بزرگترين اوصاف كمال ستايش كن. (111) 18- سورة الكهف به نام خداوند بخشنده مهربان ستايش و سپاس مخصوص خداست كه بر بنده خاص خود (محمّد صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم) اين كتاب بزرگ (قرآن) را نازل كرد و در آن هيچ نقص و كژى ننهاد. (1) كتابى است در نهايت استوارى تا (به اين كتاب بزرگ خلق را) از عذاب سخت خود بترساند و اهل ايمان را كه اعمال آنها نيكوست به اجر بسيار نيكو بشارت دهد. (2) كه در آن سر منزل پر نعمت بهشتى زندگانى ابدى خواهند داشت. (3) و بترساند آنان را كه گفتند: خدا فرزندى (براى خود) برگرفته است. (4)