(اى رسول ما) كافران را يكسان است كه ايشان را بترسانى يا نترسانى، ايمان نخواهند آورد. (6) خدا مهر نهاد بر دلها و گوشهاى ايشان، و بر چشمهاى ايشان پرده افتاده، و ايشان را عذابى سخت خواهد بود. (7) و گروهى از مردم (يعنى منافقان) گويند: ما ايمان آوردهايم به خدا و به روز قيامت، و حال آنكه ايمان نياوردهاند. (8) مىخواهند خدا و اهل ايمان را فريب دهند و حال آنكه فريب ندهند مگر خود را، و اين را نمىدانند. (9) در دلهاى ايشان بيمارى (جهل و عناد) است، خدا بر بيمارى آنها بيفزايد، و براى ايشان است عذابى دردناك، به سبب آنكه پيوسته دروغ مىگفتند. (10) و چون آنان را گويند كه فساد در زمين نكنيد، گويند: تنها ما كار به صلاح كنيم. (11) آگاه باشيد آنها خود مفسدند ولى نمىدانند. (12) و چون به ايشان گويند: ايمان آوريد چنان كه ديگران ايمان آوردند؛ گويند: چگونه ايمان آوريم مانند بيخردان؟! آگاه باشيد كه ايشان خود بىخردند ولى نمىدانند. (13) و چون به اهل ايمان برسند گويند: ما ايمان آورديم؛ و وقتى با شياطين خود خلوت كنند گويند: ما با شماييم، جز اين نيست كه (مؤمنان را) مسخره مىكنيم. (14) خدا به ايشان استهزا كند و در سركشى مهلتشان دهد كه حيران بمانند. (15) آنانند كه گمراهى را به راه راست خريدند، پس تجارت ايشان سود نكرد و راه هدايت نيافتند. (16)