و هر كجا مشركان را يافتيد به قتل رسانيد و آنان را از همان وطن كه شما را آواره كردند برانيد، و فتنهگرى (آنان) سختتر و فسادش بيشتر از جنگ و كشتار است، و در مسجد الحرام با آنها جنگ مكنيد مگر آنكه پيشدستى كنند، در اين صورت رواست كه در حرم آنها را به قتل برسانيد، چنين است كيفر كافران. (191) پس اگر دست (از شرك و ستم) بدارند (از آنها درگذريد كه) خدا آمرزنده و مهربان است. (192) و با كفار جهاد كنيد تا فتنه و فساد از روى زمين برطرف شود و دين خدا حاكم باشد و بس، و اگر (از فتنه) دست كشيدند (با آنها عدالت كنيد كه) تجاوز جز بر ستمكاران روا نيست. (193) ماههاى حرام را در مقابل ماههاى حرام قرار دهيد، كه اگر حرمت آن را نگاه نداشته و با شما قتال كنند شما نيز قصاص كنيد. هر كه به ستم بر شما دست دراز كند او را از پاى در آوريد به قدر ستمى كه به شما رسانده است، و از خدا پروا كنيد و بدانيد كه خدا با پرهيزكاران است. (194) و (از مال خود) در راه خدا انفاق كنيد (ليكن نه به حد اسراف)، و خود را به مهلكه و خطر در نيفكنيد، و نيكويى كنيد كه خدا نيكوكاران را دوست مىدارد. (195) و همه اعمال حج و عمره را براى خدا به پايان رسانيد، و اگر ترس و منعى پيش آيد قربانى كنيد به آنچه مقدور و ميسر است، و سر متراشيد تا آن گاه كه قربانى شما به محل ذبح برسد. و هر كس بيمار باشد يا سردرد بر او عارض شود (سر بتراشد و) از آن فدا دهد به روزه داشتن يا صدقه دادن يا كشتن گوسفند، و پس از آنكه ترس و منع بر طرف شود هر كس از عمره تمتّع به حج باز آيد هر چه ميسر و مقدور است قربانى كند و هر كس به قربانى تمكّن نيافت سه روز در ايام حجّ روزه بدارد و هفت روز هنگام مراجعت، كه ده روز تمام شود. اين عمل بر آن كس است كه اهل شهر مكّه نباشد. (به اين احكام عمل كنيد) و از نافرمانى خدا پروا كنيد و بدانيد كه عذاب خدا سخت است. (196)