حجّ (واجب) در ماههايى معيّن است، پس هر كه در اين ماهها حج مىگزارد بايست آنچه ميان زن و شوهر رواست ترك كند و كار ناروا (مانند دروغ و بدگويى) را ترك كند و مجادله نكند، و شما هر كار نيك كنيد خدا بر آن آگاه است و توشه (تقوا براى راه آخرت) برگيريد كه بهترين توشه اين راه تقواست و از من پروا كنيد اى صاحبان عقل. (197) باكى نيست كه در هنگام حجّ كسب معاش كرده و از فضل خدا روزى طلبيد، پس آن گاه كه از عرفات بازگشتيد در مشعر ذكر خدا كنيد و به ياد خدا باشيد كه شما را پس از آنكه به ضلالت (كفر) بوديد به راه هدايت آورد. (198) بعد از آن به طريقى كه همه مسلمين باز مىگردند رجوع كنيد و از خدا طلب آمرزش كنيد كه خدا آمرزنده و مهربان است. (199) پس آن گاه كه اعمال حجّ را به جا آورديد، همان گونه كه پدران خود را ياد مىكنيد بلكه بيش از آن خدا را ياد كنيد (و هر حاجت دنيا و آخرت را از خدا بخواهيد) بعضى مردم (كوتاه نظر از خدا تمنّاى متاع دنيوى تنها كنند و) گويند: پروردگارا، ما را از نعمتهاى دنيا بهرهمند ساز؛ و آنان را از نعمت آخرت نصيبى نيست. (200) و بعضى ديگر گويند: خدايا ما را از نعمتهاى دنيا و آخرت هر دو بهرهمند گردان و از عذاب آتش دوزخ نگاه دار. (201) هر يك از اين دو فرقه از نتيجه اعمال خود بهرهمند خواهند گشت و خدا به حساب همه زود رسيدگى كند. (202)