و خدا را ياد كنيد (به ذكر تكبير) در چند روزى معيّن (ايّام تشريق) پس هر كه شتاب كند و اعمال را در دو روز انجام دهد گناه نكرده، و هر كه تأخير كند نيز گناه نكرده. اين حكم براى كسى است كه (از هر گناه يا از محرمات احرام) پرهيزكار بوده است، و از خدا بترسيد و بدانيد كه به سوى خدا باز خواهيد گشت. (203) و از مردم كس هست كه تو را از گفتار دلفريب خود به شگفت آرد (تا از دروغ به متاع دنيا رسد) و خدا را به راستى نيّت خود گواه گيرد حال آنكه اين كس بدترين دشمن (اسلام) است. (204) و چون از حضور تو دور شود كارش فتنه و فساد در زمين است و بكوشد تا حاصل خلق به باد فنا دهد و نسل (بشر) را قطع كند؛ و خدا فساد را دوست ندارد. (205) و چون او را (به نصيحت) گويند: از خدا بترس، خود پسندى او را به بدكارى برانگيزد (و پند نشنود). جهنّم او را كفايت كند كه آرامگاه بدى است. (206) و بعضى از مردم از جان خود در راه رضاى خدا درگذرند؛ و خدا با چنين بندگان رئوف و مهربان است. (207) اى اهل ايمان، همه متّفقا در مقام تسليم خدا در آييد و از وساوس شيطان پيروى مكنيد كه او همانا شما را دشمنى آشكار است. (208) پس اگر باز به راه خطا رفتيد با وجود آنكه ادلّه روشن از جانب خدا براى شما آمد، در اين صورت بدانيد كه خدا (بر انتقام خطا كاران) توانا و دانا است. (209) آيا كافران جز اين انتظار دارند كه خدا با ملائكه در پردههاى ابر بر آنها در آيد و حكم (قهر خدا به كيفر كافران) فرا رسد؟ و كارها همه به سوى خدا باز گردد. (210)