(اى پيغمبر) از بنى اسرائيل سؤال كن كه ما چقدر آيات و ادلّه روشن بر آنها آورديم! و هر كس پس از آنكه نعمت و هدايتى كه خدا به او داد آن را به كفر مبدّل كند (بداند كه) عقاب خدا بر كافران بسيار سخت است. (211) حيات (عاريت و متاع) دنيوى براى كافران جلوه نمود و آنها اهل ايمان را فسوس و مسخره مىكنند ولى مقام تقوا پيشگان روز قيامت برتر از كافران است، و خدا به هر كه خواهد روزى بىحساب بخشد. (212) مردم يك گروه بودند، خدا رسولان را فرستاد كه (نيكوكاران را) بشارت دهند و (بدان را) بترسانند، و با آنها كتاب به راستى فرستاد تا در موارد نزاع مردم تنها دين خدا به عدالت حكمفرما باشد؛ و در كتاب حق، اختلاف و شبهه نيفكندند مگر همان گروه كه بر آنان كتاب آسمانى آمد، براى تعدى به حقوق يكديگر، پس خداوند به لطف خود اهل ايمان را از آن ظلمت شبهات و اختلافات به نور حق هدايت فرمود، و خدا هر كه را خواهد راه راست بنمايد. (213) آيا گمان كردهايد كه به بهشت داخل شويد بدون امتحاناتى كه پيش از شما بر گذشتگان آمد؟ كه بر آنان رنج و سختيها رسيد و همواره پريشان خاطر و هراسان بودند تا آن گاه كه رسول و گروندگان با او (از خدا مدد خواستند و) گفتند: بار خدايا، كى ما را يارى كنى؟ (در آن حال خطاب شد: بشارت دهد كه) هان! همانا يارى خدا نزديك است. (214) از تو سؤال كنند كه چه انفاق كنند؟ بگو: هر چه از مال خود انفاق كنيد درباره پدر و مادر و خويشان و يتيمان و فقيران و در راه ماندگان رواست، و آنچه نيكويى كنيد خداوند بر آن آگاه است. (215)