خدا به او فرمايد: (آرى) بدين گونه آيات ما براى هدايت تو آمد و همه را به طاق فراموشى و غفلت نهادى، و امروز هم تو فراموش (و بىبهره) خواهى شد. (126) و اين چنين ما هر كس را كه ظلم و نافرمانى كند و ايمان به آيات پروردگارش نياورد مجازات سخت مىكنيم با آنكه عذاب آخرتش سختتر و پايندهتر خواهد بود. (127) آيا اين كفار قريش را از مشاهده حال طوايف بسيارى از گذشتگان كه ما همه را هلاك كرديم و اينان در منازل و عمارات آنها مىروند (عبرت و پند و) هدايت نبود؟ بىشك احوال گذشتگان براى خردمندان بسيار مايه عبرت و آيه هدايت است. (128) اگر نه اين بود كه كلمه پروردگار (و تقدير ازليش بر اين كار) سبقت يافته (كه كافران و بدكاران اين امت در قيامت به كيفر رسند) همانا عذاب (در دنيا بر آنها) لزوم مىيافت و آن اجل معين فرا مىرسيد. (129) پس تو بر آنچه (امت جاهل بر انكار و طعن تو) مىگويند صبر و تحمل پيش گير و خداى را پيش از طلوع خورشيد و بعد از غروب آن و ساعاتى از شب تار و اطراف روز روشن ستايش و تسبيح گو، باشد كه (به مقام رفيع شفاعت) خشنود شوى. (130) و هرگز به متاع ناچيزى كه به قومى از آنان (قومى كافر و جاهل) در جلوه حيات دنياى فانى براى امتحان دادهايم چشم آرزو مگشا، و رزق خداى تو بسيار بهتر و پايندهتر است. (131) تو اهل بيت خود را به نماز و طاعت خدا امر كن و خود نيز بر نماز و ذكر حق صبور باش، ما از تو روزى (كسى را) نمىطلبيم بلكه ما به تو (و ديگران) روزى مىدهيم، و عاقبت نيكو مخصوص (اهل) پرهيزكارى و تقواست. (132) و كافران گفتند: چرا (محمد) آيت و دليلى روشن از جانب خدا براى ما نمىآورد؟ آيا آيات بيّنه كتب پيشين (چون تورات و انجيل و صحف كه در همه ذكر اوصاف نبوت هست) بر آنان نيامد؟ (133) و اگر ما پيش از فرستادن پيغمبر، كافران (و مشركان قريش) را همه به نزول عذاب هلاك مىكرديم البته آنها مىگفتند: پروردگارا چرا بر ما رسولى نفرستادى تا از آيات تو پيروى كنيم پيش از آنكه به اين عذاب و ذلت و خوارى گرفتار شويم؟ (134) بگو: هر يك (از ما و شما) منتظريم، پس مترصد و منتظر (امر خدا) باشيد كه به زودى خواهيد دانست (ما و شما) كدام به راه مستقيم سعادت رفته و طريق هدايت يافتهايم. (135)