و ما هيچ رسولى را پيش از تو به رسالت نفرستاديم جز آنكه به او وحى كرديم كه به جز من خدايى نيست، پس مرا به يكتايى پرستش كنيد و بس. (25) و مشركان گفتند كه خداى رحمان داراى فرزند است، (حاشا) خدا پاك و منزه از آن است، بلكه (كسانى را كه مشركان فرزند خدا پنداشتند از فرشتگان و مسيح و عزير) همه بندگان گرامى و مقرب خدا هستند. (26) كه هرگز پيش از امر خدا كارى نخواهند كرد و هر چه كنند به فرمان او كنند. (27) هر چه آنان از ازل كرده و تا ابد مىكنند همه را خدا مىداند و هرگز از احدى جز آن كسى كه خدا از او راضى است شفاعت نكنند و آنها دائم از خوف (قهر) خدا هراسانند. (28) و هر كس از آنها بگويد كه من خداى عالمم دون خداى به حق، ما او را به آتش دوزخ كيفر خواهيم كرد، كه سركشان و ستمكاران را البته چنين مجازات مىكنيم. (29) آيا كافران نديدند كه آسمانها و زمين بسته بود ما آنها را بشكافتيم و از آب هر چيز زندهاى را آفريديم؟ پس چرا باز (مردم طبيعت و مادهپرست) به خدا ايمان نمىآورند؟ (30) و در روى زمين كوههاى استوار قرار داديم تا خلق را از اضطراب زمين حفظ كند، و نيز راهها در كوه و جادههاى پهناور در زمين براى هدايت و راهيابى مردم مقرر فرموديم. (31) و آسمان را سقفى محفوظ و طاقى محكم آفريديم، و اين كافران از مشاهده آيات آن اعراض مىكنند. (32) و اوست خدايى كه شب و روز و خورشيد و ماه را بيافريد كه هر يك در مدار معينى سير مىكنند. (33) و ما به هيچ كس پيش از تو عمر ابد نداديم (تا به تو دهيم) آيا اگر تو بميرى آنان ابدا به دنيا زنده مانند؟! (34) هر نفسى مرگ را مىچشد، و ما شما را به بد و نيك و خيرات و شرور عالم مبتلا كنيم تا شما را بيازماييم و (هنگام مرگ) به سوى ما بازگردانده مىشويد. (35)