و كافران هنگام ملاقات تو، تو را جز به استهزاء نگرفته (و گويند) آيا اين شخص است كه بتان را كه خدايان شما هستند (به اهانت و بدى) ياد مىكند؟ و (اى رسول ما بدان كه) محققا آنها به ذكر خداى مهربان (و كتاب و آيات او) كافر هستند. (36) آدمى در خلقت و طبيعت بسيار شتابكار است، (اى مردم) ما آيات (قدرت و حكمت بالغه) خود را به زودى به شما مىنمايانيم (و شما را عذاب مىكنيم) پس تعجيل مداريد. (37) و كافران مىگويند: اين وعده قيامت اگر راست مىگوييد كى خواهد بود؟ (38) اگر كافران بدانند وقتى كه آتش دوزخ هر طرف از پيش روى و پشت سر به آنها احاطه مىكند كه نه خود دفع آن توانند و نه از سوى كسى يارى شوند (آن وقت از قيامت آگاه مىشوند و ديگر درخواست عذاب نكنند). (39) بلكه واقعه مرگ و قيامت ناگهانى فرا رسد و آنها را مبهوت و حيران كند كه نه قدرت بر رد آن داشته و نه بر تأخير آن مهلتى توانند يافت. (40) و همانا به رسولان پيش از تو نيز بسيار تمسخر و استهزاء شد تا آنكه كيفر آن استهزاء به آن استهزا كنندگان احاطه كرد. (41) بگو: كيست كه شما را در شب و روز از (قهر) خداى مهربان محافظت مىكند؟ بلكه اين مردم از ياد خداى خود اعراض مىكنند. (42) آيا براى اين مشركان غير ما خدايانى هست كه بتوانند عذاب ما را از اينان منع كنند در صورتى كه نه آن خدايان قدرت بر دفاع از خود دارند و نه آنها از سوى ما همراهى و حمايت شوند؟ (43) بلكه تنها ماييم كه اين مردم و پدران پيشينشان را متمتّع (به نعمتهاى دنيا) كرديم تا آنكه عمر دراز كردند، آيا مردم نمىبينند كه ماييم كه اراده كنيم و زمين (و اهلش) را از هر طرف (به مرگ و فنا) مىكاهيم، آيا اين خلق (عاجز بر ما) غلبه توانند كرد؟ (44)