و خاص و خالص بىهيچ شايبه شرك خدا را پرستيد، و هر كس به خدا شرك آرد (در عجز و بيچارگى) بدان ماند كه از آسمان درافتد و مرغان (در فضا) بدنش را به منقار (قطعه قطعه) بربايند يا بادى تند او را به مكانى دور (از هر وسيله نجات) درافكند. (31) اين است (سخن حق) و هر كس شعائر (دين) خدا را بزرگ و محترم دارد اين از صفت دلهاى با تقواست. (32) شما را در اين شعائر و احكام الهى (يا اين شتران يا تجارات) تا وقتى معين منفعتهاست، آن گاه محل هدى و ساير مناسك حج، حرم و بيت العتيق است (كه پرستشگاه ديرين و معبد محترم خداست). (33) و ما براى هر امتى شريعت و معبدى مقرر فرموديم تا به ذكر نام خدا پردازند كه آنها را از بهائم (يعنى گاو و گوسفند و شتر) روزى داد پس خداى شما خدايى است يكتا، همه تسليم (فرمان) او باشيد، و تو (اى رسول ما) متواضعان و مطيعان را (به سعادت ابدى) بشارت ده. (34) آنهايى كه چون ياد خدا شود دلهاشان هراسان شود و (در راه او) هر چه مصيبت بينند صبور باشند و نماز به پا دارند و از آنچه روزيشان كرديم انفاق كنند. (35) و (نحر) شتران فربه را براى شما از شعائر خدا (و احكام حج) مقرر داشتيم كه در آن قربانى شما را خير و صلاح است، پس هنگام ذبح آنها تا برپا ايستادهاند نام خدا را ياد كنيد و چون پهلوشان به زمين افتد (و نحر كامل شوند) از گوشت آنها تناول نموده و به فقير وسائل هم اطعام كنيد. ما اين چنين اين بهائم را مسخر و مطيع شما ساختيم تا شكر (نعمتهاى ما را) به جاى آريد. (36) (بدانيد كه) هرگز گوشت و خون اين قربانيها نزد خدا (به درجه قبول) نمىرسد ليكن تقواى شماست كه به (پيشگاه قبول) او خواهد رسيد. اين چنين اين بهايم را مسخر شما ساخته تا خدا را به پاس آنكه شما را هدايت فرمود تكبير و تسبيح گوييد (و شكر نعمتش به جاى آريد) و تو (اى رسول) نيكوكاران را (به سعادت ابد) بشارت ده. (37) خدا مؤمنان را از هر مكر و شر دشمن نگاه مىدارد، كه خدا هرگز خيانتكار كافر ناسپاس را دوست نمىدارد. (38)