و كافران (به سخريه) از تو تقاضاى تعجيل در عذاب مىكنند و هرگز خدا در وعده خود (به عذاب آنان) خلف نخواهد كرد، و همانا يك روز نزد خدا (و از نظر حلم او) چون هزار سال به حساب شماست. (47) و بسا شهر و ديارى كه به اهلش با آنكه ستمكار بودند مهلت دادم تا روزى آنها را به انتقام گرفتم و بازگشت (خلق) به سوى من است (و هر نيك و بد را جزا خواهم داد). (48) بگو كه اى مردم، من براى شما رسول ترساننده مشفقى آشكار بيش نيستم. (49) پس آنان كه ايمان آوردند و نيكوكار گرديدند بر آنها آمرزش حق و رزق با لطف و كرامت عالى است. (50) و آنان كه در رد و انكار آيات ما سعى و كوشش كردند تا ما را به زانو درآورند آنها اهل آتش دوزخند. (51) و ما پيش از تو هيچ رسول و پيمبرى نفرستاديم جز آنكه چون آياتى (براى هدايت خلق) تلاوت كرد شيطان (جن و انس) در آن آيات الهى القاء دسيسه كرد، آن گاه خدا آنچه شيطان القاء مىكند محو و نابود مىسازد سپس آيات خود را محكم و استوار مىگرداند، و خدا دانا (به حقايق امور) و درستكار (در نظام عالم) است. (52) تا خدا به آن القائات شيطان كسانى را كه دلهايشان مبتلا به مرض (نفاق و شك يا كفر) و قساوت است بيازمايد (و باطن آنها را پديدار سازد) و همانا (كافران و) ستمكاران عالم سخت در ستيزه و دشمنى دور (از حق) مىباشند. (53) و تا آنكه اهل علم و معرفت به يقين بدانند كه اين آيات قرآن به حق از جانب پروردگار تو نازل گرديده كه بدان ايمان آورند و دلهاشان پيش او خاضع و خاشع شود، و البته خدا اهل ايمان را به راهى راست هدايت خواهد كرد. (54) و آنان كه كافرند در (اينكه نزول) قرآن (از جانب خداست يا در وعد و وعيد قرآن) هميشه شك دارند تا وقتى كه ناگهان ساعت مرگ (يا قيامت) فرا رسد يا عذاب روز عقيم بىخير (كه شب آسايش و خير و سعادت در پى ندارد) بر آنها فرود آيد. (55)