در آن روز سلطنت و حكمفرمايى تنها مخصوص خداست، كه ميان آنان حكم مىكند، پس آنان كه ايمان آورده و نيكوكار شدند در بهشت پر نعمتند. (56) و آنان كه كافر شده و تكذيب آيات ما كردند آنها را عذابى خوار كننده و ذلّت بار است. (57) و آنان كه در راه خدا از وطن خود هجرت گزيده و كشته شدند يا مرگشان فرا رسيد البته خدا رزق و روزى نيكويى (در بهشت ابد) نصيبشان مىگرداند، و همانا خداوند بهترين رزق و روزى بخشنده است. (58) و بىگمان آنها را (در بهشت) منزلى عنايت كند كه بسيار بدان خشنود باشند، و همانا خدا (بر احوال خلق) دانا و (بر گناهانشان) بردبار است. (59) (سخن حق) اين است، و هر كس به همان قدر ظلمى كه به او شده در مقام انتقام برآيد و باز بر او ظلم شود البته خدا او را يارى مىكند (در اين آيه ترغيب خلق است برگرفتن حق مظلوم از ظالم)، همانا خدا را عفو و آمرزش بسيار است. (60) اين است (برهان حق) كه خدا شب تار را در روز روشن پنهان مىكند و روز روشن را در شب تار، و خدا (به صداى اهل عالم) شنوا و (به دقايق امور خلق) بيناست. (61) حقيقت اين است كه خداى يكتا حق مطلق است و هر چه جز او خوانند باطل صرف است، و علوّ مقام و بزرگى شأن مخصوص ذات پاك خداست. (62) (اى بشر) آيا نديدى كه خدا از آسمان آبى فرو بارد و زمين سبز و خرم گردد؟ (اين دليل قدرت و رحمت آفريننده است)، همانا خدا را (با خلق) عنايت و لطف بسيار است و (به دقيقترين امور عالم) آگاه است. (63) آنچه در آسمانها و آنچه در زمين است همه ملك خداست و تنها خداست كه بىنياز و به همه اوصاف كمال آراسته است. (64)