(اى بشر) آيا نديدى كه هر چه در زمين است خدا مسخر شما گردانيد و كشتى به فرمان او در دريا سير مىكند و آسمان را (دستور) او نگاه مىدارد كه بر زمين نيفتد مگر به اذن او؟ همانا خدا به مردم بسيار رئوف و مهربان است. (65) و اوست خدايى كه شما را اول بار زنده كرد و ديگر بار بميراند و باز دوباره زنده كند، (با وجود اين آيت قدرت و نعمت بزرگ) باز انسان بسيار ناسپاس و كافر كيش است. (66) ما براى هر امتى پرستشگاهى مقرر كرديم تا به خدا توجه كنند (و آنجا جهت وحدت و انس و الفت آن امت شود) پس (اى رسول) نبايد مردم (در امر كعبه و قربانگاه و ساير دستورهاى الهى) با تو به منازعت برخيزند و تو (خلق را) به سوى خدا دعوت كن كه خود به راهى راست و هدايتى كامل هستى. (67) و اگر (كافران) با تو (در اوامر حق) جدل و خصومت كنند آنها را بازگو كه خدا به آنچه مىكنيد بهتر آگاه است. (68) خدا در روز قيامت ميان شما در آنچه (با من) خلاف و نزاع مىكرديد حكم خواهد فرمود. (69) (اى بشر) آيا ندانستى كه خدا از آنچه در آسمان و زمين است آگاه است؟ و اين (جهان و همه حوادث آن) در كتابى (كتاب علم خدا) محفوظ و مسطور است و اين (حفظ و نگهبانى) بر خدا كارى بسيار سهل است. (70) و (اين مشركان) خدا را رها كرده و چيزى غير او را مىپرستند كه بر پرستش آن هيچ دليل و برهانى نفرستاده و نه خود علم و بصيرتى بدان دارند، (مشركان، نادان و ستمكارند) و هرگز ستمكاران را يار و ياورى نخواهد بود. (71) و هر گاه بر اين كافران معاند آيات روشن ما تلاوت شود در چهره آن كافران به حدى اثر مخالفت و انكار مشاهده كنى كه نزديك است (از فرط غضب) بر مؤمنانى كه آيات ما را بر آنان قرائت مىكنند حملهور شوند، (به آنها) بگو: آيا شما را به عذابى بدتر از اين خبر دهم؟ آن آتش دوزخ است كه خدا آن را به كافران وعده داده است و آنجا بسيار بد بازگشتگاهى خواهد بود. (72)