و البته بايد مردان بىزن و زنان بىشوهر و كنيزان و بندگان شايسته خود را به نكاح يكديگر درآوريد، اگر آن مردان و زنان فقيرند خدا به لطف و فضل خود آنان را بىنياز و مستغنى خواهد فرمود و خدا رحمتش وسيع و نامتناهى و (به احوال بندگان) آگاه است. (32) و آنان كه وسيله نكاح نيابند بايد عفت نفس پيشه كنند تا خدا آنها را به لطف و فضل خود بىنياز گرداند. و از بردگانتان آنان كه تقاضاى مكاتبه كنند (يعنى خواهند كه خود را از مولا به مبلغى مشروط يا مطلق خريدارى كنند) تقاضاى آنها را اگر خير و صلاحى در ايشان مشاهده كنيد بپذيريد و (براى كمك به آزاد شدن آنها) از مال خدا كه به شما اعطا فرموده (به عنوان زكات و صدقات در وجه مال المكاتبه) به آنها بدهيد، و كنيزكان خود را كه مايلند به عفت، زنهار براى طمع مال دنيا جبرا به زنا وادار مكنيد، كه هر كس آنها را اكراه به زنا كند خدا در حق آنها كه مجبور بودند بسيار آمرزنده و مهربان است (ليكن شما را كه آنها را به زنا مجبور كنيد به جاى آنان عقاب خواهد كرد). (33) و همانا ما به سوى شما آياتى روشن نازل گردانيديم و داستانى از آنان كه پيش از شما درگذشتند و موعظهاى براى اهل تقوا فرستاديم. (34) خدا نور (وجودبخش) آسمانها و زمين است، داستان نورش به مشكاتى ماند كه در آن روشن چراغى باشد و آن چراغ در ميان شيشهاى كه از تلألؤ آن گويى ستارهاى است درخشان، و روشن از درخت مبارك زيتون كه (با آنكه) شرقى و غربى نيست (شرق و غرب جهان بدان فروزان است) و بىآنكه آتشى زيت آن را برافروزد خود به خود (جهانى را) روشنى بخشد، پرتو آن نور (حقيقت) بر روى نور (معرفت) قرار گرفته است. و خدا هر كه را خواهد به نور خود (و اشراقات وحى خويش) هدايت كند و (اين) مثلها را خدا براى مردم (هوشمند) مىزند (كه به راه معرفتش هدايت يابند) و خدا به همه امور داناست! (35) (و آن مشكات) در خانههايى (قرار دارد مانند معابد و مساجد و منازل انبياء و اولياء) كه خدا رخصت داده كه آنجا رفعت يابد و در آنها ذكر او شود و صبح و شام تسبيح و تنزيه ذات پاك او كنند. (36)