و ما تو را نفرستاديم مگر براى آنكه (خلق را به رحمت ما) بشارت دهى و (از عذاب ما) بترسانى. (56) بگو: من از شما امّت مزد رسالت نمىخواهم، اجر من همين بس كه هر كه بخواهد (از پى من) راهى به سوى خداى خود پيش گيرد. (57) و تو بر خداى زنده ابدى كه هرگز نميرد توكل كن و به ستايش ذات او وى را تسبيح و تنزيه گو، و هم او كه به گناه بندگانش كاملا آگاه است كفايت است (هر كه را بخواهد مىبخشد و هر كه را بخواهد مؤاخذه مىكند). (58) آن خدايى كه آسمانها و زمين و هر چه در بين آنهاست همه را در شش روز بيافريد آن گاه همين خداى رحمان بر عرش (قدرت و فرمانروايى) قرار گرفت، پس از خداشناسى آگاه، حقيقت را بازجو. (59) و چون به اين مردم كافر گفته شود بياييد خداى رحمان را سجده كنيد، در جواب گويند: خداى رحمان چيست؟ آيا ما به آنچه تو امر مىكنى سجده كنيم؟ و دعوت به خداى يكتا (به جاى اطاعت) بر نفرتشان بيفزايد. (60) بزرگوار آن خدايى كه در آسمان برجها مقرر داشت و در آن چراغ روشن خورشيد و ماه تابان را روشن ساخت. (61) و او خدايى است كه شب و روز را جانشين يكديگر قرار داد براى آن كس كه خواهد به شب يا روز متذكر (خدا) شود يا شكر او به جاى آرد. (62) و بندگان خاص خداى رحمان آنان هستند كه بر روى زمين به تواضع و فروتنى راه روند و هر گاه مردم جاهل به آنها خطاب (و عتابى) كنند با سلامت نفس (و زبان خوش) جواب دهند. (63) و آنان هستند كه شب را به سجده و قيام نماز در برابر خدايشان روز كنند. (64) و آنان هستند كه دايم (به دعا و تضرّع) گويند: پروردگارا عذاب جهنم را از ما بگردان، كه سخت عذاب مهلك و دايمى است. (65) كه آنجا بسيار بد قرارگاه و بد منزلگاهى است. (66) و آنان هستند كه هنگام انفاق (به مسكينان) اسراف نكرده و بخل هم نورزند، بلكه احسان آنها در حد ميانه و اعتدال باشد. (67)