و هم اين كتاب خدا براى اهل ايمان هدايت و رحمت كامل است. (77) (اى رسول ما) خداى تو (در قيامت) ميان اختلافات اين مردم حكم خواهد كرد كه او خداى مقتدر و داناست. (78) پس تو بر خدا توكل كن كه تو البته بر حقّى و حقانيّتت بر همه آشكار است. (79) همانا تو نتوانى كه مردگان (و مرده دلان كفر) را سخنى بشنوانى و يا كران (باطن) را كه از گفتارت روى مىگردانند به دعوت (به حقيقت) شنوا كنى. (80) و تو هرگز نتوانى كه (اين) كوران (باطن) را از گمراهيشان هدايت كنى، تنها آنان كه به آيات ما ايمان مىآورند و تسليم امر ما هستند تو آنها را مىتوانى سخن بشنوانى (و به راه حق هدايت كنى). (81) و هنگامى كه وعده عذاب كافران به وقوع پيوندد (و يا زمان انتقام به ظهور قائم فرا رسد) جنبندهاى از زمين بيرون آريم كه با آنان تكلم كند، كه مردم به آيات ما (بعد از اين) از روى يقين نمىگروند. (82) و (اى رسول، امت را به ياد آر) روزى كه (به عرصه قيامت يا رجعت به دنيا در ظهور امام عصر) از هر قومى يك دسته را كه تكذيب آيات ما مىكنند بر مىانگيزيم و آنها (براى سؤال) باز داشته خواهند شد. (83) تا آن گاه كه همه باز آيند خدا به آنها بفرمايد كه آيا آيات مرا كه به آن احاطه علمى نيافتيد تكذيب كرديد يا آنكه در مقام عمل (با آن آيات) چه مىكرديد؟ (84) و فرمان عذاب شديد به كيفر (كفر و) ظلم بر آنها برسد و هيچ سخن ديگر نتوانند گفت. (85) آيا كافران نديدند كه ما (به قدرت كامله خود) شب را (تاريك) براى سكون و آرامش خلق قرار داديم و روز را روشن (براى كسب و كار)؟ همانا در اين وضع شب و روز آيات و نشانههايى (از قدرت الهى) براى اهل ايمان پديدار است. (86) و (باز به امت ياد آور شو) روزى كه در صور (اسرافيل) دميده شود، آن روز هر كه در آسمانها و هر كه در زمين است جز آن كه خدا خواسته همه ترسان و هراسان باشند و همه منقاد و ذليل (به محشر) به نزد او آيند. (87) و در آن هنگام كوهها را بنگرى و جامد و ساكن تصور كنى در صورتى كه مانند ابر (تند سير) در حركتند. صنع خداست كه هر چيزى را در كمال اتقان و استحكام ساخته، كه علم كامل او به افعال همه شما خلايق محيط است. (88)