بگو كه در زمين سير كنيد پس بنگريد تا عاقبت طوايف پيش از خود كه اكثرشان (كافر و) مشرك بودند چه شد؟ (42) پس تو روى به دين استوار (اسلام و خدا پرستى) آور پيش از آنكه روزى بيايد كه هيچ كس نتواند از امر خدا آن را برگرداند (و) در آن روز (بزرگ قيامت) خلايق فرقه فرقه شوند (گروهى دوزخى و گروهى بهشتى گردند). (43) هر كه به راه كفر (و عصيان) رود زيان كفرش بر خود اوست و هر كه صالح و نيكوكار شود چنين كسانى براى شخص خود (در بهشت) آسايشگاهى خوش فراهم مىسازند. (44) تا خدا از فضل و كرم به آنان كه ايمان آورده و نيكوكار شدند پاداش دهد، كه او كافران را دوست ندارد. (45) و از جمله آيات (قدرت) او آن است كه بادهاى بشارت آور مىفرستد (تا شما را مژده آرد) و تا شما را به چيزى از رحمت (بىانتهاى) خود بهرهمند گرداند و تا كشتى به فرمان او روان گردد و تا از فضل و كرمش (انواع نعمتها) تحصيل كنيد، و باشد كه شكر (نعمتش) به جاى آريد. (46) و ما پيش از تو پيمبرانى به سوى قومشان فرستاديم و آنها معجزات و ادله روشن بر آنان آوردند، پس از كافران بدكار انتقام كشيديم، و بر ما نصرت و يارى اهل ايمان حتم است. (47) خدا آن كسى است كه بادها را مىفرستد كه ابر را در فضا برانگيزد پس به هر گونه كه مشيّتش تعلق گيرد در اطراف آسمان متصل و منبسط كند و باز متفرق گرداند، آن گاه باران را بنگرى كه قطره قطره از درونش بيرون ريزد، و چون آن را به (كشتزار و صحراى) هر قومى از بندگانش كه بخواهد فرو بارد به يك لحظه آن قوم مسرور و شادمان گردند. (48) و همانا پيش از آنكه باران (رحمت حق) بر آنان ببارد به حال يأس و نوميدى مىزيستند. (49) پس (اى بشر ديده باز كن و) آثار رحمت (نامنتهاى) الهى را مشاهده كن كه چگونه زمين را پس از مرگ (و دستبرد خزان باز به نفس باد بهار) زنده مىگرداند! محققا همان خداست كه مردگان را هم (پس از مرگ) باز زنده مىكند و او بر همه امور عالم تواناست. (50)