مردم از تو مىپرسند كه ساعت قيامت كى خواهد بود؟ جواب ده كه آن را خدا مىداند و بس. و تو چه مىدانى (بگو به اين مردم غافل) شايد آن ساعت بسيار موقعش نزديك باشد. (63) خدا كافران را لعن كرده و بر آنان آتش افروخته دوزخ مهيّا گردانيده است. (64) كه در آن دوزخ هميشه معذّبند و (بر نجات خود) هيچ يار و ياورى نخواهند يافت. (65) در آن روز صورتهاشان در آتش همى بگردد و (فرياد پشيمانى از دل بركشند و) گويند: اى كاش كه ما (در دنيا) خدا و رسول را اطاعت مىكرديم. (66) و گويند: اى خدا، ما اطاعت امر بزرگان و پيشوايان (فاسد) خود را كرديم كه ما را به راه ضلالت كشيدند. (67) و تو اى خدا عذاب آنان را (سخت و) مضاعف ساز و به لعن و غضب بزرگ و شديد گرفتارشان گردان. (68) اى كسانى كه ايمان آوردهايد، شما مانند آن مردمى نباشيد كه پيغمبرشان موسى را (به تهمت زنا و قتل هارون و ديگر عيبجويىها) بيازردند تا آنكه خدا او را از آنچه گفتند منزّه ساخت (و پاكدامنيش بر همه روشن گردانيد) و او نزد خدا (پيغمبرى) آبرومند و محترم بود. (69) اى اهل ايمان، متّقى و خدا ترس باشيد و هميشه به حقّ و صواب سخن گوييد. (70) تا خدا اعمال شما را (به لطف خود) اصلاح فرمايد و از گناهان شما در گذرد. و هر كه خدا و رسول را اطاعت كند البته به سعادت و فيروزى بزرگ نائل گرديده است. (71) ما بر آسمانها و زمين و كوههاى عالم (و قواى عالى و دانى ممكنات) عرض امانت كرديم (و به آنها نور معرفت و طاعت و عشق و محبّت كامل حق يا بار تكليف يا نماز و طهارت يا مقام خلافت و ولايت و امامت را ارائه داديم) همه از تحمّل آن امتناع ورزيده و انديشه كردند و انسان (ناتوان) آن را بپذيرفت، انسان هم (در مقام آزمايش و اداء امانت) بسيار ستمكار و نادان بود (كه اكثر به راه جهل و عصيان شتافت). (72) (اين عرض امانت) براى اين بود كه خدا مرد و زن منافق و مرد و زن مشرك همه را به قهر و عذاب گرفتار كند و از مرد و زن مؤمن (به رحمت) در گذرد، و خدا بسيار آمرزنده و مهربان است. (73)