باز رؤساى متكبّر با پيروان ضعيف خويش گويند: آيا با آنكه (از جانب خدا) راه هدايت را به شما نمودند باز ما (به اجبار) شما را از هدايت منع كرديم؟ (هرگز چنين نيست) بلكه شما خود مردم بدكارى بوديد. (32) باز آنان كه ضعيف و تابع بودند به رؤساى متكبر جواب دهند: بلكه مكر و فريب شب و روز شما بود كه پيوسته ما را وا مىداشتيد كه به خداى يكتا كافر شويم و بر او شريكانى قرار دهيم. و چون عذاب قيامت را به چشم مشاهده كنند سخت اظهار پشيمانى كنند، و ما زنجيرهاى عقاب به گردن (همه فرماندهان و فرمانبران) اهل كفر نهيم، آيا اين رنج و شكنجه جز كيفر كردار زشت آنهاست؟ (33) و ما هيچ رسول بيم دهندهاى در ديارى نفرستاديم جز آنكه ثروتمندان عيّاش آن ديار (به رسولان) گفتند: ما به آنچه شما را به رسالت آن فرستادهاند كافريم. (34) و باز گفتند كه ما بيش از شما مال و فرزند داريم و (چون نعمت دنياى ما افزونتر است در آخرت هم) هرگز رنج و عذابى نخواهيم داشت. (35) بگو: خداى من هر كه را بخواهد روزى وسيع دهد و (هر كه را بخواهد) تنگ روزى گرداند و ليكن اكثر مردم (از اين حقيقت) آگاه نيستند. (36) و هرگز اموال و اولاد شما چيزى كه شما را به درگاه ما مقرّب گرداند نيست مگر آنكه با ايمان و عمل صالح كسى مقرّب شود كه آنان پاداش اعمال صالحشان مضاعف و افزون است و در غرفههاى بهشت ابدى (از هر غم و رنج) ايمن و آسوده خاطرند. (37) و آنان كه در (محو و نابودى) آيات (و رسل) ما مىكوشند تا (رسولان) ما را زبون و مغلوب خود كنند آنها را البته براى عذاب و انتقام حاضر خواهند كرد و به كيفر سخت مىرسانند. (38) بگو: خداى من هر كه از بندگان خود را خواهد وسيع روزى يا تنگ روزى مىگرداند، و شما هر چه (در راه رضاى حق) انفاق كنيد به شما عوض مىبخشد و او بهترين روزى دهندگان است. (39)