آن روز هر نفسى به آنچه كرده جزا خواهد يافت، آن روز بر هيچ كس ستم نخواهد شد كه خدا (ى عادل) حساب خلق به يك لحظه مىكند. (17) و (اى رسول) امت را از روز نزديك (قيامت) بترسان كه (از هول و ترس) آن روز جانها به گلو مىرسد و از بيم آن حزن و خشم خود فرو مىبرند و ستمكاران را هيچ يار گرم و دلسوز و ياورى كه شفاعتش پذيرفته شود نخواهد بود. (18) و خدا بر نگاه خيانت چشم خلق و انديشههاى نهانى دلها (ى مردم) آگاه است. (19) و خدا به حق حكم مىكند و غير او آنچه را به خدايى مىخوانند هيچ حكم (و اثرى) در جهان نتوانند داشت، خداست كه (دعاى خلق را) شنوا و (به احوال بندگان) بيناست. (20) آيا (مردم) در روى زمين سير و سفر نكردند تا عاقبت كار پيشينيانشان را ببينند كه آنها با آنكه بسيار از اينان قوىتر و آثار وجوديشان در روى زمين بيشتر بود سرانجام خدا به كيفر گناهانشان بگرفت (و همه را هلاك ساخت) و از (قهر و انتقام) خدا هيچ كس نگهدارشان نبود. (21) اين هلاكت پيشينيان بدين سبب بود كه پيمبرانشان با آيات و ادلّه روشن به سوى آنها مىآمدند و آنان (از جهل و عناد) كافر شدند، خدا هم آنان را (به عقوبت) گرفت، كه خدا بسيار مقتدر و سخت كيفر است. (22) و همانا موسى را با آيات و معجزات و حجّت آشكار فرستاديم. (23) به سوى فرعون و هامان و قارون، آنها گفتند: او ساحر بسيار دروغگويى است. (24) و آن گاه كه او از جانب ما به صدق و حقيقت به سوى آنان آمد (فرعون و قومش به مردم) گفتند: برويد پسران آنان كه به موسى ايمان آوردند بكشيد و زنانشان را زنده گذاريد (تا ضعيف و نابود شوند. و ما بالعكس آنها را قوى كرديم) آرى مكر و تدبير كافران جز در ضلالت (و خسرانشان) به كار نيايد. (25)