پروردگارا، تو آنها را به بهشت عدنى كه وعدهشان فرمودى با پدران (و مادران) صالح و هم جفت و فرزندانشان و اصل گردان، كه همانا تويى خداى با حكمت و اقتدار. (8) و هم آن مؤمنان را از ارتكاب اعمال زشت نگاه دار، كه هر كه را تو از زشتكارى امروز محفوظ دارى در حقّ او رحمت و عنايت بسيار فرمودهاى و آن به حقيقت رستگارى بزرگ (از بلايا و فيروزى عظيم در آخرت) خواهد بود. (9) آنان كه كافر شدند (چون به دوزخ در افتند و از فرط خشم دشمن جان خود شوند) به آنها خطاب شود كه خشم و قهر خدا بسيار از خشم شما بر خود سختتر است چرا كه شما را به ايمان دعوت مىكردند و شما كافر مىشديد. (10) در آن حال كافران گويند: پروردگارا، تو ما را دو بار بميراندى و باز زنده كردى (يك بار در دنيا ميراندى و در قبور و عالم برزخ زنده كردى، دوم بار در قبور ميراندى و به قيامت زنده كردى) تا ما به گناهان خود اعتراف كرديم، آيا اينك ما را راهى هست كه از اين عذاب دوزخ بيرون آييم؟ (11) (به آنها گويند) اين عذاب براى آن است كه شما چون خدا به يكتايى ياد مىشد به او كافر مىشديد و اگر بر او شريك مىگرفتند ايمان مىآورديد، پس اينك حكم (عفو و عقوبت شما) با خداى متعال بزرگوار است. (12) اوست خدايى كه به شما آيات (قدرت) خود را (در عالم آفاق و انفس) پديدار مىسازد و از آسمان (به وسيله برف و باران) بر شما روزى مىفرستد، و متذكر اين معنى نشوند مگر كسانى كه دايم رو به درگاه خدا آرند. (13) پس خدا را بخوانيد در حالى كه دين را براى او خالص كرده باشيد هر چند كافران نخواهند. (14) كه او داراى شئون و مراتب رفيع و صاحب عرش (عظيم) است، روح (همان فرشته جان بخش) را از امر خود بر هر كه از بندگانش بخواهد مىفرستد تا خلق را از روز ملاقات (ثواب و عقاب) بترساند. (15) آن روزى كه همه خلق پديدار شوند (و نيك و بدشان آشكار گردد) كه هيچ كرده آنها بر خدا پنهان نباشد. در آن روز سلطنت عالم با كيست؟ با خداى يكتاى بس قاهر منتقم است. (16)