و از جمله آيات قدرت الهى آنكه زمين را بنگرى خشك و پژمرده كه چون ما بر آن آب باران فرود آريم بردمد و گياه برآورد و اهتزاز و نشاط و خرّمى يابد. بارى، آن كس كه زمين را زنده كند مردگان را هم زنده گرداند كه او بر هر چيز قادر است. (39) آنان كه در آيات ما سخت راه كفر و عناد پيمايند هرگز از نظر ما پنهان نيستند. آيا كسى كه روز قيامت به آتش دوزخ درافتد بهتر است يا آن كس كه ايمن (از عذاب) به محشر وارد شود؟ بارى، امروز به اختيار خود هر چه مىخواهيد بكنيد كه خدا به تمام اعمال شما بيناست. (40) همانا آنان كه به اين قرآن كه براى هدايت و يادآورى آنها آمد كافر شدند (چقدر نادانند) در صورتى كه اين كتاب به حقيقت صاحب عزت (و معجز بزرگ) است. (41) كه هرگز از پيش و پس (گذشته و آينده حوادث عالم) باطل بدان راه نيابد (و تا قيامت حكومت و حكمتش باقى است) زيرا آن فرستاده خداى (مقتدر) حكيم ستوده صفات است. (42) (اى رسول ما) بر تو وحى نمىشود جز آنچه به رسولان پيشين گفته شد، كه خدايت بسيار داراى آمرزش و بخشش و هم صاحب قهر و عقاب دردناك است. (43) و اگر ما اين قرآن را به زبان عجم مىفرستاديم كافران مىگفتند: چرا آيات اين كتاب مفصل و روشن (به زبان عرب) نيامد (تا ما قوم عرب ايمان آوريم)؟ اى عجب آيا كتاب عجمى بر رسول و امت عربى نازل مىشود؟! (اكنون كه بدون عذر ايمان نمىآرند) به آنها بگو: اين قرآن براى اهل ايمان هدايت و شفاست و اما آنان كه ايمان نمىآرند گوشهايشان (از شنيدن كلام حق) گران است و اين قرآن بر آنها موجب كورى (جهل و ضلالت) است، آن مردم (نادان به اين كتاب حق گوش فرا نمىدارند، گويى كه) از مكانى بسيار دور (از سعادت و ايمان) به اين كتاب حق دعوت مىشوند. (44) و ما به موسى كتاب (تورات) را داديم پس در آن راه مخالفت و اختلاف پيش گرفتند و اگر آن كلمه (رحمت) از (لطف) خدا سبقت نيافته بود (كه تعجيل در عذاب نكند) همانا ميان آن امت حكم عذاب مىرسيد، و هر چند كه آنها سخت در نزول آن (عذاب) در شك و ريبند (كه تو را در وعده عذاب قيامت هم تكذيب مىكنند). (45) هر كس كار نيكى كند به نفع خود و هر كه بد كند بر ضرر خويش كرده است و خدا هيچ بر بندگان ستم نخواهد كرد. (46)