همانا روز قيامت كه روز فصل و جدايى (مؤمن و كافر) است وعدهگاه جميع خلايق است. (40) روزى كه هيچ حمايت خويش و يار و ياورى كسى را از عذاب نرهاند و احدى را نصرت نكنند. (41) مگر آن كه خدا به او رحم كند، كه او تنها بر خلق مقتدر و مهربان است. (42) همانا درخت زقّوم جهنّم، (43) قوت و غذاى بدكاران است. (44) كه آن غذا در شكمهاشان چون مس گداخته در آتش مىجوشد. (45) آن سان كه آب به روى آتش جوشان است. (46) (خطاب قهر رسد كه) اين بدكار را بگيريد و به ميان دوزخ افكنيد. (47) پس از آن آب جوشان بر سرش فرو ريزيد. (48) (و به استهزاء وى گوييد: عذاب دوزخ را) بچش كه تو بسيار (نزد خود) توانمند و گرامى هستى. (49) اين همان عذابى است كه از آن در شك و انكار بوديد. (50) همانا (آن روز سخت) آنان كه متّقى و خداترس بودند مقام امن و امان يابند. (51) در باغها و كنار چشمهها و نهرها بيارامند. (52) لباس از سندس و استبرق (حرير نازك و ستبر) پوشند و رو به روى هم بر تختها تكيه زنند. (53) همچنين است و با حوريان زيبا چشمشان جفت قرار دادهايم. (54) در آن بهشت پر نعمت از هر نوع ميوهاى بخواهند بر آنان حاضر و (از هر درد و رنج و زحمت) ايمن و آسودهاند. (55) و جز آن مرگ اول (كه از دنيا مردند) ديگر هيچ طعم مرگ را نمىچشند و خدا آنها را از عذاب دوزخ محفوظ خواهد داشت. (56) اين به فضل و رحمت خداى توست و همين به حقيقت سعادت و فيروزى بزرگ است. (57) و ما اين قرآن را (با اين آيات وعد و وعيد با بيان فصيح) به زبان تو آسان كرديم تا مگر خلقان متذكر (حقايق آن) شوند. (58) پس (از تلاوت اين آيات و اتمام حجت بر كافران) منتظر (عذاب بر آنان) باش چنان كه آنها هم (بر تو) انتظار (روزگار بد و حوادث ناگوار) دارند. (59)