و چون در قيامت خلق محشور شوند آنجا معبودان باطل با مشركان دشمن و از پرستش آنها بيزارند. (6) و هر گاه آيات روشن ما را بر مردم تلاوت كنند آنان كه كافر شدند چون آيات الهى آمد گويند كه اين كتاب سحر آشكارايى است. (7) بلكه كافران مىگويند كه (محمّد) خود اين آيات قرآن را فرا بافته است. بگو: اگر اين قرآن را من از خود بافته باشم شما از قهر خدا هيچ قدرت بر نجات من نداريد، او به افكارى كه در آن فرو مىرويد داناتر است، گواه ميان من و شما هم او كافى است و اوست خداى بسيار آمرزنده و مهربان. (8) بگو: من از بين رسولان، اولين پيغمبر نيستم (كه تازه در جهان آوازه رسالت بلند كرده باشم تا تعجب و انكار كنيد) و نمىدانم كه با من و شما عاقبت چه مىكنند؟ من جز آنچه بر من وحى مىشود پيروى نمىكنم و جز آنكه با بيان روشن (خلق را آگاه كنم و از خدا) بترسانم وظيفهاى ندارم. (9) بگو: چه تصور مىكنيد، اگر از جانب خدا باشد و شما به آن كافر شويد در صورتى كه از بنى اسرائيل شاهدى (چون عبد اللَّه سلام عالمى) بر حق بودن قرآن گواهى دهد و ايمان آرد و شما تكبر ورزيد (جز آن است كه به عذاب خدا گرفتار مىشويد)؟ آرى البته خدا مردم ستمكار را هدايت نخواهد كرد. (10) و كافران گفتند: اگر دين اسلام بهتر (از بتپرستى) بود مردم (فقير زبونى) از ما در ايمان به آن سبقت نمىگرفتند. و آنها چون به قرآن هدايت نمىشوند خواهند گفت كه اين كتاب دروغى از گفتار پيشينيان است. (11) و پيش از قرآن كتاب تورات بر موسى كه امام و پيشواى مهربان خلق بود نازل گرديد و اين كتاب قرآن مصدّق كتب آسمانى پيشين به زبان فصيح عربى نازل شده تا ستمكاران عالم را (از عذاب خدا) بترساند و نيكوكاران را بشارت (به رحمت ايزد) دهد. (12) آنان كه گفتند: آفريننده ما خداست و بر اين سخن پايدار و ثابت ماندند بر آنها هيچ ترس و بيمى و حزن و اندوهى (در دنيا و عقبى) نخواهد بود. (13) آنان اهل بهشتند و به پاداش اعمال نيك هميشه در بهشت ابد مخلّد خواهند بود. (14)