و (ياد آر) وقتى كه ما تنى چند از جنّيان را متوجه تو گردانيديم كه استماع آيات قرآن كنند، چون نزد رسول رسيدند با هم گفتند: گوش فرا دهيد. چون قرائت تمام شد به سوى قومشان براى هشدار (و تبليغ و هدايت) باز گرديدند. (29) گفتند: اى طايفه ما، ما (آيات) كتابى را شنيديم كه پس از موسى نازل شده در حالى كه كتب آسمانى تورات و انجيل را كه در مقابل او بود به راستى تصديق مىكرد و (خلق را) به سوى حق و طريق راست هدايت مىفرمود. (30) اى طايفه ما، شما هم داعى حق (محمد مصطفى 6) را اجابت كنيد و به او ايمان آريد تا خدا از گناهانتان در گذرد و شما را از عذاب دردناك قيامت نگاه دارد. (31) و هر كه داعى حق را اجابت نكند در زمين مفر و پناهى از قهر خدا نتواند يافت و جز او هيچ يار و ياورى نخواهد داشت و چنين كسان در ضلالت و گمراهى آشكار هستند. (32) آيا كافران نديدند خدايى كه آسمانها و زمين را آفريد و هيچ از آفرينش آنها فرو نماند البته هم او قادر بر آن است كه مردگان را باز زنده كند؟ آرى البته او بر هر چيز قادر است. (33) و روزى كه كافران را بر آتش دوزخ عرضه كنند (به آنها گويند) آيا اين وعده دوزخ حقيقت نبود؟ گويند: بلى به پروردگارمان سوگند كه حق بود. خدا گويد: پس امروز به كيفر كفرتان سختى عذاب دوزخ را بچشيد. (34) (اى رسول ما) تو هم مانند پيغمبران اولوا العزم (در تبليغ دين خدا و تحمل اذيّت امت) صبور باش و بر امت به عذاب تعجيل مكن تا روزى كه آنچه وعده داده شده به چشم ببينند آن روز پندارند كه (در دنيا) به جز ساعتى از روز درنگ نداشتند. (اين قرآن و آيات وعده و وعيدش) تبليغ رسالت و اتمام حجتى است، پس آيا (به قيامت) جز مردم (شهوت پرست) فاسق هيچ كس هلاك خواهد شد؟ (35)