اى اهل ايمان، از بسيار پندارها در حق يكديگر اجتناب كنيد كه برخى ظنّ و پندارها معصيت است و نيز هرگز (از حال درونى هم) تجسس مكنيد و غيبت يكديگر روا مداريد، هيچ يك از شما آيا دوست مىدارد كه گوشت برادر مرده خود را خورد؟ البته كراهت و نفرت از آن داريد (پس بدانيد كه مثل غيبت مؤمن به حقيقت همين است) و از خدا پروا كنيد، كه خدا بسيار توبه پذير و مهربان است. (12) اى مردم، ما همه شما را نخست از مرد و زنى آفريديم و آن گاه شعبههاى بسيار و فرق مختلف گردانيديم تا يكديگر را بشناسيد، همانا بزرگوار و با افتخارترين شما نزد خدا با تقواترين شمايند، همانا خدا كاملا دانا و آگاه است. (13) اعراب (بر تو منّت گذارده و) گفتند: ما (بى جنگ و نزاع) ايمان آورديم، بگو: شما كه ايمانتان (از زبان) به قلب وارد نشده به حقيقت هنوز ايمان نياوردهايد ليكن بگوييد ما اسلام آورديم (و از خوف جان به ناچار تسليم شديم)، و اگر خدا و رسول وى را اطاعت كنيد او از (اجر) اعمال شما هيچ نخواهد كاست (و از گناه گذشته مىگذرد) كه خدا بسيار آمرزنده و مهربان است. (14) منحصرا مؤمنان واقعى آن كسانند كه به خدا و رسول او ايمان آوردند و بعدا هيچ گاه شك و ريبى به دل راه ندادند و در راه خدا به مال و جانشان جهاد كردند. اينان به حقيقت راستگو هستند. (15) بگو: آيا شما مىخواهيد خدا را به دين خود آگاه سازيد (كه اظهار ديانت مىكنيد)؟ و حال آنكه خدا آنچه در آسمانها و زمين است همه را مىداند و به كلّيّه امور عالم داناست. (16) آنها بر تو به مسلمان شدن منّت مىگذارند، بگو: شما به اسلام خود بر من منّت منهيد بلكه اگر راست مىگوييد (و ايمان حقيقى داريد) خدا بر شما منّت دارد كه شما را به سوى ايمان هدايت فرموده است. (17) خدا اسرار غيب آسمانها و زمين را مىداند و به آنچه شما بندگان مىكنيد بيناست. (18)