و اگر آنها صبر مىكردند تا وقتى كه تو بر ايشان خارج شوى بسيار بر آنها بهتر بود و (باز هم اگر توبه كنند) خدا بسيار آمرزنده و مهربان است. (5) اى مؤمنان، هر گاه فاسقى خبرى براى شما آورد تحقيق كنيد، مبادا از روى نادانى به قومى رنجى رسانيد و سخت از كار خود پشيمان گرديد. (6) و بدانيد رسول خدا در ميان شماست، كه اگر در بسيارى از امور رأى شما را پيروى كند خود به رنج و زحمت مىافتيد و ليكن خدا مقام ايمان را محبوب شما گردانيد و در دلهاتان نيكو بياراست و كفر و فسق و معصيت را زشت و منفور در نظرتان ساخت. اينان به حقيقت اهل صواب و هدايتند. (7) اين مقام بر آنان به فضل خدا و نعمت الهى حاصل گرديد و خدا (به احوال بندگان) دانا و (به صلاح نظام عالم) آگاه است. (8) و اگر دو طايفه از اهل ايمان با هم به قتال و دشمنى برخيزند البته شما مؤمنان بين آنها صلح برقرار داريد و اگر يك قوم بر ديگرى ظلم كرد با آن طايفه ظالم قتال كنيد تا به فرمان خدا باز آيد، پس هر گاه به حكم حق برگشت با حفظ عدالت ميان آنها را صلح دهيد و هميشه (با هر دوست و دشمنى) عدالت كنيد كه خدا بسيار اهل عدل و داد را دوست مىدارد. (9) به حقيقت مؤمنان همه برادر يكديگرند پس هميشه بين برادران ايمانى خود صلح دهيد و خداترس و پرهيزكار باشيد، باشد كه مورد لطف و رحمت الهى گرديد. (10) اى اهل ايمان، مؤمنان هرگز نبايد قومى قوم ديگر را مسخره و استهزا كنند، شايد آن قوم كه مسخره مىكنند از خود آنان بهتر باشند. و نيز بين زنان با ايمان قومى ديگرى را سخريّه نكنند كه بسا آن قوم از خود آن زنان بهتر باشند، و هرگز عيبجويى (از همدينان) خود مكنيد و به نام و لقبهاى زشت يكديگر را مخوانيد كه پس از ايمان به خدا نام فسق (بر مؤمن نهادن) بسيار زشت است و هر كه توبه نكند چنين كسان بسيار ظالم و ستمكارند. (11)