62- سورة الجمعة به نام خداوند بخشنده مهربان هر چه در آسمانها و زمين است همه به تسبيح و ستايش خدا كه پادشاهى منزّه و پاك و مقتدر و حكيم است مشغولند. (1) اوست خدايى كه ميان عرب امّى (يعنى قومى كه خواندن و نوشتن نمىدانستند) پيغمبرى بزرگوار از همان مردم برانگيخت كه بر آنان آيات وحى خدا تلاوت مىكند و آنها را (از لوث جهل و اخلاق زشت) پاك مىسازد و شريعت و احكام كتاب سماوى و حكمت الهى مىآموزد و همانا پيش از اين همه در ورطه جهالت و گمراهى آشكار بودند. (2) و نيز قوم ديگرى از آنان را (كه به روايت از پيغمبر مراد عجمند) كه هنوز به عرب (در اسلام) ملحق نشدهاند هدايت فرمايد كه او خداى مقتدر و همه كارش به حكمت و مصلحت است. (3) اين (رسالت و نزول قرآن) فضل و كرامت خداست كه به هر كه بخواهد مىدهد و خدا را فضل و رحمت نامنتهاست. (4) وصف حال آنان كه علم تورات بر آنان نهاده شد (و بدان مكلف شدند) ولى آن را حمل نكردند (و خلاف آن عمل نمودند) در مثل به حمارى ماند كه بار كتابها بر پشت كشد (و از آن هيچ نفهمد و بهره نبرد)، آرى مثل قومى كه حالشان اين است كه آيات خدا را تكذيب كردند بسيار بد است و خدا هرگز ستمكاران را (به راه سعادت) رهبرى نخواهد كرد. (5) بگو: اى جماعت يهود، اگر پنداريد كه شما به حقيقت دوستداران خداييد نه مردم ديگر، پس تمنّاى مرگ كنيد اگر راست مىگوييد. (6) و حال آنكه در اثر آن كردار بد كه به دست خود (براى آخرت خويش) پيش فرستادهاند ابدا آرزوى مرگ نخواهند كرد (بلكه از مرگ سخت ترسان و هراسانند) و خدا به (كردار) ستمكاران داناست. (7) بگو: عاقبت مرگى كه از آن مىگريزيد شما را البته ملاقات خواهد كرد و پس از مرگ به سوى خدايى كه داناى پيدا و پنهان است بازگردانيده مىشويد و او شما را به آنچه مىكردهايد آگاه مىسازد. (8)