هرگز، بلكه شما (كافران لجوج) تمام دنياى نقد عاجل را دوست داريد. (20) و به كلى كار آخرت را واگذاريد. (21) آن روز رخسار طايفهاى (از شادى) بر افروخته و نورانى است. (22) و به چشم قلب جمال حق را مشاهده مىكنند. (23) و رخسار گروهى ديگر عبوس و غمگين است. (24) كه مىدانند حادثه ناگوارى در پيش است كه پشت آنها را مىشكند. (25) چنين نيست (كه منكران قيامت پنداشتند. باش تا) آن گاه كه جانشان به گلو رسد. (26) و (اهلش) گويند: كيست كه چاره درد اين بيمار تواند كرد؟ (27) و بيمار خود يقين به مفارقت از دنيا كند (كه ملك موت را به چشم ببيند). (28) و ساقهاى پا (از شدت غم عقبى و حسرت دنيا) به هم در پيچد. (29) در آن روز خلق را به سوى خدا خواهند كشيد. (30) پس (آن روز واى بر آن كه چون ابو جهل) حق را تصديق نكرد و نماز (و طاعتش) بجا نياورد. (31) بلكه (خدا را) تكذيب كرد و (از حكمش) رو بگردانيد. (32) و آن گاه با تكبر و نخوت به سوى اهل خويش روى آورد. (33) (به وى خطاب شود) واى (بر زندگى) و (صد) واى بر (مرگ) تو. (34) پس (از مرگ هم) واى (بر برزخ) و (صد) واى بر (روز محشر) تو. (35) آيا آدمى مىپندارد كه او را مهمل (از تكليف و ثواب و عقاب) گذارند (و غرضى در خلقتش منظور ندارند)؟ (36) آيا آدمى قطره آب نطفه نبود كه (در رحم) ريزند؟ (37) و پس از نطفه خون بسته شد و آن گاه (خدايش به اين صورت زيباى حيرت انگيز) آفريد و آراسته ساخت. (38) پس آن گاه از او دو صنف نر و ماده پديد آورد. (39) آيا چنين خداى (با قدرت و حكمت) باز نتواند مردگان را زنده گرداند؟ (40) 76- سورة الإنسان به نام خداوند بخشنده مهربان آيا بر انسان روزگارانى نگذشت كه چيزى هيچ لايق ذكر نبود؟ (1) ما انسان را از آب نطفه مختلط (بى حس و شعور) خلق كرديم و او را مىآزماييم و بدين سبب داراى قواى چشم و گوش (و مشاعر و عقل و هوش) گردانيديم. (2) ما به حقيقت راه (حق و باطل) را به او نموديم حال خواهد (هدايت پذيرد و) شكر (اين نعمت) گويد و خواهد (آن نعمت را) كفران كند. (3) ما براى (كيفر) كافران غل و زنجيرها و آتش سوزان مهيّا ساختهايم. (4) نكوكاران عالم (كه در اين آيه حضرت على و فاطمه و حسنين عليهم السّلام و شيعيانشان به اجماع خاصّه و اخبار عامّه مقصودند) در بهشت از جام شرابى نوشند كه طبعش (در لطف و رنگ و بوى) كافور است. (5)