و اگر (در راه خدا) بميريد يا كشته شويد (به رحمت ايزدى در پيوسته و) به سوى خدا محشور خواهيد شد. (158) به مرحمت خدا بود كه با خلق مهربان گشتى و اگر تندخو و سختدل بودى مردم از گِرد تو متفرق مىشدند، پس از (بدىِ) آنان درگذر و براى آنها طلب آمرزش كن و (براى دلجويى آنها) در كارِ (جنگ) با آنها مشورت نما، ليكن آنچه تصميم گرفتى با توكل به خدا انجام ده، كه خدا آنان را كه بر او اعتماد كنند دوست دارد. (159) اگر خدا شما را يارى كند محال است كسى بر شما غالب آيد، و اگر به خوارى واگذارد آن كيست كه بتواند بعد از آن شما را يارى كند؟ و اهل ايمان تنها به خدا بايد اعتماد كنند. (160) و هيچ پيغمبرى خيانت نخواهد كرد، و هر كس خيانت كند روز قيامت با همان خيانت بيايد (و به كيفر آن برسد) و هر كس هر عمل به جا آرد به جزاى كامل آن مىرسد و به هيچ كس ستمى نخواهد شد. (161) آيا كسى كه (به ايمان) در راه رضاى خدا قدم بردارد مانند كسى است كه (به كفر) راه غضب خدا پيمايد؟ كه منزلگاه او جهنم است و بسيار بد جايگاهى است. (162) اين دو گروه را (به مراتب ايمان و كفر) نزد خدا درجات (مختلفه) است و خدا به هر چه مىكنند بيناست. (163) خدا بر اهل ايمان منّت گذاشت كه رسولى از خودشان در ميان آنان برانگيخت كه بر آنها آيات او را تلاوت مىكند و آنان را پاك مىگرداند و به آنها علم كتاب (احكام شريعت) و حقايق حكمت مىآموزد، و همانا پيش از آن در گمراهى آشكار بودند. (164) آيا هر گاه به شما آسيبى رسد در صورتى كه دو برابر آن آسيب را به دشمنان رسانديد (باز از روى تعجب) گوييد: اين از كجاست؟ بگو: اين مصيبت از دست خود كشيديد، همانا خدا بر هر چيز تواناست. (165)