و چون خدا از آنان كه كتاب به آنها داده شد پيمان گرفت كه حقايق كتاب آسمانى را براى مردم بيان كنيد و كتمان مكنيد، پس آنها عهد خدا را پشت سر انداخته و آيات الهى را به بهايى اندك فروختند، پس بد معاملهاى كردند. (187) (اى پيغمبر) مپندار آنهايى كه به كردار زشت خود شادمانند و دوست دارند كه مردم به اوصاف پسنديدهاى كه هيچ در آنها نيست آنها را ستايش كنند، البته گمان مدار كه از عذاب خدا رهايى دارند، كه آنها را عذابى دردناك خواهد بود. (188) خداست مالك آسمانها و زمين، و خدا بر هر چيز تواناست. (189) محققا در خلقت آسمانها و زمين و رفت و آمد شب و روز دلائل روشنى است براى خردمندان عالم. (190) آنها كه در هر حالت، ايستاده و نشسته و خفته خدا را ياد كنند و دائم در خلقت آسمان و زمين بينديشند و گويند: پروردگارا، تو اين دستگاه با عظمت را بيهوده نيافريدهاى، پاك و منزهى، ما را به لطف خود از عذاب دوزخ نگاهدار؛ (191) اى پروردگار ما، هر كه را در آتش افكنى او را سخت خوار كردهاى، و ستمكاران هيچ ياورى ندارند؛ (192) پروردگارا، ما صداى مناديى كه خلق را به ايمان فرا مىخواند كه به پروردگارتان ايمان آوريد، شنيديم و ايمان آورديم، پروردگارا، از گناهان ما درگذر و زشتى كردار ما بپوشان و هنگام جان سپردن ما را با نيكان و صالحان محشور گردان؛ (193) پروردگارا، ما را از آنچه به زبان رسولان خود وعده دادى نصيب فرما و ما را در روز قيامت محروم مگردان، كه تو هرگز در وعده تخلّف نمىورزى. (194)