و اگر ما به آنها حكم مىكرديم كه خود (يعنى يكديگر) را بكشيد يا از ديار خود (براى جهاد) بيرون رويد به جز اندكى اطاعت امر نمىكردند، و اگر به آنچه پندشان مىدهند عمل مىكردند البته نيكوتر و كارى محكم و با اساستر براى آنها بود. (66) و در آن صورت محققا ما آنها را از نزد خود مزدى بزرگ (به پاداش طاعت) عطا مىكرديم. (67) و بىشك آنان را به راه راست هدايت مىنموديم. (68) و آنان كه اطاعت خدا و رسول كنند البته با كسانى كه خدا به آنها لطف فرموده يعنى با پيغمبران و صدّيقان و شهيدان و نيكوكاران محشور خواهند شد، و اينان نيكو رفيقانى هستند. (69) اين فضل و بخشش از سوى خداست، و علم (ازلى) خدا كفايت كند. (70) اى اهل ايمان سلاح جنگ برگيريد و آن گاه دسته دسته يا همه يكباره متّفق (براى جهاد) بيرون رويد. (71) و همانا گروهى از شما (در كار جنگ) كندى و درنگ مىكنند، اگر براى شما حادثه ناگوارى پيش آيد (به شماتت) گويند: خدا ما را مورد لطف خود قرار داد كه با آنان حاضر نشديم. (72) و اگر فضل خدا شامل حال شما گردد آن چنان كه گويى ميان شما و آنان ابداً دوستى نبوده (با تأسف) گويند: اى كاش ما نيز با آنان به جهاد رفته بوديم تا (از غنيمت) نصيب فراوان مىبرديم. (73) پس كسانى بايد در راه خدا جهاد كنند كه (دست از جان شستهاند و) زندگى اين جهان را به آن جهان مىفروشند. و هر كس در راه خدا جهاد كند و كشته شود يا فاتح گردد، زود باشد كه او را اجرى عظيم دهيم. (74)